Ondernemers betalen belastingen en sociale bijdragen op het netto belastbaar inkomen. Het netto belastbaar inkomen is gelijk aan het bruto inkomen na aftrek van de beroepskosten. De gestorte sociale bijdragen zijn volledig aftrekbaar als beroepskosten.

In sommige gevallen worden de sociale bijdragen terugbetaald, bijvoorbeeld wanneer teveel voorlopige bijdragen werden gestort. Als de betalingen en de terugbetalingen niet in hetzelfde jaar gebeuren, worden de terugbetaalde sociale bijdragen als belastbaar inkomen beschouwd. Ik zie geen enkel bezwaar tegen dit principe.

Wanneer de sociale bijdragen worden terugbetaald genieten bedrijfsleiders evenwel een gunstiger fiscaal regime dan andere zelfstandigen. Tot eind 2009 was het fiscaal stelsel voor alle zelfstandigen gelijk.

Er is evenwel een uitzondering op deze regel. Voor zelfstandigen die hun inkomen als “loon” aangeven (bijvoorbeeld bestuurders van vennootschappen), is de belasting van de teruggestorte bijdragen beperkt. Als het bedrag van de terugbetaalde bijdragen dat van de gestorte bijdragen overschrijdt, zal het verschil niet worden opgenomen in de belastbare inkomsten. Dat is echter niet het geval wanneer de zelfstandige zijn inkomsten aangeeft als winsten en baten (bijvoorbeeld: vrij beroep zonder vennootschap).

Er is dus een verschil in behandeling tussen de zelfstandigen.

Kunt u me meedelen op welke basis dit verschil in behandeling is gebaseerd? Hoe wordt het gerechtvaardigd? We willen de administratieve procedures zoveel mogelijk vereenvoudigen, maar worden ze door deze regels en uitzonderingen niet eerder verzwaard?

Ik heb de eer het geachte lid hierna een antwoord op de door hem gestelde vragen te bezorgen.

Deze materie behoort evenwel tot de bevoegdheid van mijn collega Didier Reynders, minister van Financiën.