4-37 | 4-37 |
Mevrouw Els Schelfhout (CD&V-N-VA). - Gisteren werd bekendgemaakt dat de 161 hongerstakers in de Sint-Jan-de-Doperkerk in het Begijnhof na 56 dagen actievoeren een tijdelijke verblijfsvergunning voor 9 maanden krijgen. Nadien zullen de bevoegde diensten elk geval apart opnieuw bekijken.
Er is weinig bekend over het herstel van een mensenlichaam na een hongerstaking. Ik lees hierover een passage voor uit een publicatie van de Nederlandse Johannes Wier Stichting.
`Als de hongerstaking wordt beëindigd, treedt er een periode van herstel in die, afhankelijk van de duur van de hongerstaking, kort zal zijn (bijvoorbeeld na slechts één week van voedselweigering) of maanden zal duren indien de periode van voedselonthouding veel langer is geweest. Bij een duur van meer dan 3 weken moet men rekenen op een herstelperiode van ongeveer 3 maanden. Pas dan is 85-95% van het oorspronkelijke gewicht bereikt.
Doorgaans kunnen ernstig ondervoede mensen vrij snel weer oraal voedsel tot zich nemen, soms reeds na een paar dagen. Na beëindiging van de hongerstaking ligt echter het refeeding syndrome op de loer met gevaren die zo mogelijk nog groter zijn dan van de hongerstaking zelf. Door te snelle voedselinname kunnen symptomen ontstaan als oedeem, sterk verlaagd fosfaatgehalte, verminderde spierkracht, verminderde longfunctie en hartfunctie. Ook kunnen neurologische verschijnselen optreden.
Ter voorkoming van het refeeding syndrome, dat soms een dodelijke afloop heeft, is het noodzakelijk de eerste paar dagen de voedselinname tot één derde van normaal te beperken en vervolgens langzaam op te voeren. Verder is bepalen van magnesium, fosfor en kalium vóór en tijdens voeding alsmede dagelijks meten van pols, bloeddruk en gewicht en een vochtbalans raadzaam.
De taak van de arts eindigt niet bij het beëindigen van de hongerstaking. De begeleiding moet nog enkele maanden doorgaan, niet meer dagelijks, maar bijvoorbeeld wekelijks. Het gaat niet alleen om het lichamelijk herstel, maar vooral ook om de psychosociale begeleiding. Deze blijft nodig, net als tijdens de hongerstaking.'
Zowel burgemeester Freddy Thielemans als OCMW-voorzitter Yvan Mayeur van Brussel zijn zich bewust van de ernst van de situatie en ze volgen de situatie op de voet. De Brusselse OCMW-ziekenhuizen staan klaar om de hongerstakers de nodige dringende medische hulp te bieden.
Het is dus van het grootste belang dat de hongerstakers psychosociale en medische zorg toegediend krijgen want zo kan worden voorkomen dat er onnodige slachtoffers vallen. De minister is belast met het toezicht op de OCMW's die de dringende medische hulp zullen verstrekken. Ik heb daar enkele vragen bij.
Zijn de OCMW-ziekenhuizen voldoende uitgerust en bemand om een mogelijke patiëntentoename van die omvang in goede orde te kunnen verwerken?
Kunnen middelen beschikbaar worden gesteld om vrijwilligers- en (semi)professionele organisaties te ondersteunen in het verstrekken van psychosociale hulp?
Vindt in de regering permanent overleg plaats tussen de bevoegde ministers en hun diensten?
Mevrouw Marie Arena, minister van Maatschappelijke Integratie, Pensioenen en Grote Steden. - Hoewel de uitrusting en de bemanning van de ziekenhuizen tot de uitsluitende bevoegdheid van minister Onkelinx behoort, kan ik verzekeren dat de personen die hulp nodig hebben, georiënteerd worden naar ziekenhuizen die dergelijke situaties aankunnen. Ook de vele door de gemeenschappen georganiseerde en gesubsidieerde psychosociale diensten kunnen de nodige hulp geven.
Ik heb nauw overleg gepleegd met minister Turtelboom van Migratie- en Asielbeleid om een oplossing voor deze dramatische situatie te zoeken. Ik zal met haar in contact blijven en deze zaak blijven volgen.
Mevrouw Els Schelfhout (CD&V-N-VA). - Ik dank de minister voor dit duidelijke antwoord.