3-161 | 3-161 |
(Voor de tekst aangenomen door de commissie voor de Buitenlandse Betrekkingen en voor de Landsverdediging, zie stuk 3-1213/4.)
De heer Lionel Vandenberghe (SP.A-SPIRIT), corapporteur. - De resolutie werd ingediend ter gelegenheid van de Dag van de malaria in Afrika die op 25 april 2005 in de Senaat werd gehouden. Op 25 april 2006 werd eveneens in de Senaat een colloquium over malaria georganiseerd met verschillende sprekers en een talrijk publiek.
Zowel de Afrika Malariadag als deze resolutie getuigen van een grote bezorgdheid over deze ziekte waaraan jaarlijks bijna 2 miljoen mensen sterven.
De commissie Buitenlandse Betrekkingen vraagt met deze resolutie blijvende aandacht voor dit prangende probleem van de volksgezondheid.
In de resolutie vragen we dringende aandacht in ons Afrikabeleid niet alleen voor ziekten zoals malaria, maar ook voor tuberculose en aids. We vragen meer ondersteuning voor de gezondheidssystemen in landen met malaria om de toegang tot zorgverstrekking en preventie van de ziekte te verbeteren. Daarnaast vragen we aandacht voor de sensibilisatie van de publieke opinie in het noorden evenals meer middelen voor het wetenschappelijk onderzoek om de strijd tegen malaria voort te zetten. We pleiten voor betaalbare en efficiënte geneesmiddelen tegen malaria voor mensen in het zuiden.
De amendementen die in de commissie werden ingediend, verduidelijken en actualiseren een aantal gegevens. Ik verneem dat vandaag nog amendementen werden ingediend met dezelfde bedoeling.
De resolutie werd unaniem aangenomen door de commissie Buitenlandse Betrekkingen. Ik hoop dat de plenaire vergadering hetzelfde doet. Ziekten als malaria hebben immers een enorme impact op onze samenleving. Jaarlijks worden tussen 300 en 500 miljoen mensen door deze ziekte getroffen.
Arme gezinnen in de getroffen gebieden spenderen maar liefst 25% van hun jaarlijks inkomen aan geneesmiddelen. Het is duidelijk dat malaria de ontwikkelingskansen op het Afrikaanse continent en in delen van Midden- en Zuid-Amerika en van Zuidoost-Azië hypothekeert. De strijd tegen malaria is belangrijk voor de opbouw van een gezonde samenleving.
Ik hoop dat de voltallige Senaat dit voorstel van resolutie zal goedkeuren.
(Voorzitter: de heer Hugo Vandenberghe, ondervoorzitter.)
Mme Jihane Annane (MR). - Le 25 avril 2000, 44 chefs d'État et de gouvernement africains se sont réunis à Abuja afin de mener une réflexion sur le paludisme. Ils se sont alors engagés, avec l'aide de la Banque mondiale, à réduire ce fléau d'ici à 2010.
Aujourd'hui, en avril 2006, nous sommes plus proches de cette échéance que de la date où cet engagement a été pris. Quel est l'état de la situation ?
Le paludisme tue un enfant toutes les 30 secondes en Afrique et entre 1 et 3 millions de personnes par an, selon les estimations de l'OMS. Environ 90% de ces décès surviennent en Afrique, principalement chez les jeunes enfants. Le paludisme est la principale cause de mortalité chez les moins de cinq ans en Afrique, soit 20%.
Deux milliards d'individus, soit 40% de la population mondiale, sont exposés et on estime à 500 millions le nombre de cas cliniques survenant chaque année.
D'ici à la fin de la décennie, la moitié de la population mondiale vivra dans des zones impaludées, sous l'effet conjugué d'une résistance croissante aux médicaments et d'une forte croissance démographique dans les régions tropicales.
L'immense majorité des décès dus au paludisme surviennent en Afrique, au sud du Sahara, où cette maladie fait sérieusement obstacle au développement économique et social. On estime à plus de 12 milliards de dollars la perte annuelle de PIB due au paludisme en Afrique, alors qu'une fraction de cette somme suffirait à le maîtriser.
En Afrique aujourd'hui, on sait que le paludisme est à la fois une maladie de la pauvreté et une cause de pauvreté. La croissance économique des pays de forte transmission a toujours été inférieure à celle des pays sans paludisme. Les économistes imputent au paludisme un déficit de croissance annuelle pouvant atteindre 1,3% dans certains pays d'Afrique.
Le paludisme affecte aussi directement les ressources humaines en Afrique. Outre les vies perdues et la baisse de productivité due à la maladie et aux décès prématurés, le paludisme entrave également la scolarité des enfants et le développement social en raison de l'absentéisme et des atteintes neurologiques permanentes et autres conséquences graves de cette maladie.
Le paludisme est responsable de 40% des dépenses de santé publique, de 30 à 50% des admissions dans les hôpitaux et de pas moins de 50% des consultations externes dans les zones de forte transmission.
Pourquoi le paludisme affecte-t-il essentiellement l'Afrique ?
La plupart des cas de paludisme en Afrique subsaharienne sont dus au Plasmodium falciparum, la forme la plus grave, car potentiellement mortelle, de la maladie. De nombreux pays d'Afrique ont en outre été privés des infrastructures et des ressources nécessaires pour organiser des campagnes antipaludiques durables et peu d'entre eux ont donc bénéficié des efforts déployés pour éradiquer le paludisme.
Près de 30% des décès liés au paludisme en Afrique surviennent dans des pays qui sont aux prises avec des situations d'urgence complexes présentant un caractère critique, chronique ou postconflictuel. Certains pays sont aussi touchés par le déplacement de nombreuses populations civiles. Aujourd'hui, on estime que plus de 200 millions de personnes en Afrique vivent dans des pays qui subissent, directement ou indirectement, l'effet de ces situations d'urgence complexes, 200 millions de personnes qui sont des cibles potentielles pour le paludisme.
Le chaos consécutif à la guerre ou aux troubles civils entraîne le démantèlement des systèmes de santé, l'interruption de l'approvisionnement en denrées alimentaires et l'exposition de la population à de multiples infections.
L'insécurité et la médiocrité des conditions de vie dans les camps provisoires et les villes en proie à une guerre accroissent la vulnérabilité des personnes à la maladie et favorisent la transmission des maladies vectorielles ou véhiculées par l'eau. L'effondrement des infrastructures ne facilite guère la prise en charge des besoins fondamentaux en matière de soins de santé.
Ce constat est d'autant plus amer que les moyens de lutte existent. Ce sont les médicaments antipaludiques, dont les plus connus sont la chloroquine ou la quinine, et la lutte contre les moustiques vecteurs du parasite Plasmodium. Cependant, la situation est d'autant plus préoccupante que depuis plusieurs années, les parasites développent de plus en plus de résistances aux médicaments et que les moustiques développent des résistances aux insecticides.
L'un des principaux problèmes que pose la lutte antipaludique à l'Afrique est la pharmacorésistance. La résistance à la chloroquine, l'antipaludique le moins cher et le plus largement utilisé, est courante dans toute l'Afrique. La résistance à la sulfadoxine-pyriméthamine, médicament le moins cher et souvent considéré comme le premier substitut à la chloroquine, progresse également en Afrique orientale et australe. Cette évolution oblige de nombreux pays à modifier leur politique thérapeutique et à utiliser des médicaments plus chers, y compris des associations médicamenteuses dont on espère qu'elles ralentiront l'apparition d'une résistance.
Nous savons qu'actuellement, aucun vaccin n'est disponible. Une des difficultés majeures pour la mise au point d'un vaccin contre Plasmodium est qu'au cours de sa vie, le parasite passe successivement par plusieurs stades avec des phases d'intense multiplication asexuée chez l'homme et une phase de reproduction sexuée suivie d'une multiplication chez l'insecte. Chaque stade se termine par la libération d'un parasite d'une forme différente, donc porteur d'antigènes différents et induisant des réponses immunitaires différentes, ce qui complique d'autant la recherche d'un vaccin.
La déclaration d'Abuja se concrétise par une action politique tangible : le projet « Faire reculer le paludisme » qui a pour objectif de réduire de moitié, avant 2010, la charge de morbidité et de mortalité due au paludisme.
Cette stratégie concertée de lutte antipaludique dans toute l'Afrique, qui s'appuie sur ce projet, fixe une série d'objectifs intérimaires, tels que le nombre des personnes ayant accès à des mesures de protection, à un traitement ou, dans le cas des femmes enceintes, à un traitement préventif intermittent, afin d'assurer que des progrès soient réalisés sur la voie de l'objectif final et que les pays d'endémie et les autres partenaires du projet prennent leurs responsabilités.
On doit se féliciter que d'énormes progrès aient été accomplis depuis Abuja. Une vingtaine de pays ont réduit ou supprimé les taxes et droits de douane sur les moustiquaires imprégnées d'insecticide afin de les rendre abordables.
Plus de la moitié des pays d'Afrique où le paludisme est endémique, représentant près de la moitié de la population exposée, se sont dotés de « plans stratégiques de pays » pour parvenir à faire reculer le paludisme et atteindre les objectifs fixés à Abuja.
Ces plans ont permis de mobiliser de nouvelles ressources pour la lutte antipaludique. Toutefois, étant donné les besoins prévus jusqu'en 2010, seuls 20% des fonds nécessaires sont disponibles sur place. Les pays d'Afrique, en collaboration avec leurs partenaires et les donateurs, doivent trouver et mobiliser les ressources restantes.
Les pays se tournent vers des sources diverses pour assurer le financement durable de leurs efforts en vue de faire reculer le paludisme, y compris des sources de financement traditionnelles, du ministère des Finances et de la communauté des bailleurs de fonds, et la recherche de possibilités nouvelles dont les plans d'allégement de la dette et le nouveau Fonds mondial de lutte contre le SIDA, la tuberculose et le paludisme.
Nous nous réjouissons que le paludisme prenne une place importante dans les discussions sur la réduction de la pauvreté et l'allégement de la dette. La lutte antipaludique apparaît maintenant aux yeux de nombreuses personnes comme un élément majeur des stratégies nationales de réduction de la pauvreté dans les pays d'endémie palustre.
Les pays prennent également des mesures pour assurer l'opportunité des dépenses directes consacrées au paludisme et faire en sorte que les moustiquaires imprégnées d'insecticide servant à la prévention du paludisme deviennent plus accessibles en abolissant les taxes et les droits de douane sur les insecticides, les moustiquaires et les matériaux utilisés pour les fabriquer.
Des mesures complémentaires doivent néanmoins être prises pour enraciner les effets du projet « Faire reculer le paludisme » : verser les fonds indispensables pour accélérer la mise en oeuvre des programmes existants et en créer de nouveaux, aider à la recherche et au développement de nouvelles interventions et de nouveaux traitements contre le paludisme, fournir des compétences en matière de gestion et de commerce pour stimuler le marché des moustiquaires imprégnées d'insecticide et des antipaludiques, utiliser les réseaux de distribution pour apporter aux communautés éloignées des médicaments et des mesures de prévention, utiliser leurs compétences en marketing et en relations publiques pour soutenir les campagnes d'éducation du public.
L'initiative de notre assemblée d'organiser une journée annuelle d'étude et de réflexion sur le paludisme, doit être pérennisée. Cette journée doit être l'occasion de dresser un bilan de l'état de la maladie et de rappeler que les efforts des uns et des autres ne seront efficaces que s'ils peuvent s'inscrire dans des structures politiques et de santé stables. Ils n'aboutiront en effet à rien si les gouvernements locaux ne peuvent pas faire en sorte que leurs citoyens aient accès à l'instruction, à l'eau potable, à la nourriture et à des systèmes rudimentaires de santé publique et d'hygiène.
La lutte contre le paludisme est donc aussi une question de développement et de bonne gouvernance.
J'ai introduit quelques amendements qui ne remettent nullement en cause la proposition de résolution mais précisent certains considérants et certaines recommandations suite à la journée sur le paludisme de la semaine dernière. Je justifierai ces amendements au moment utile.
Mevrouw Jacinta De Roeck (SP.A-SPIRIT). - De commissie voor de Buitenlandse Betrekkingen en voor de Landsverdediging heeft het voorliggend voorstel van resolutie op 18 april besproken. Hierbij werden 17 amendementen van mevrouw de Bethune eenparig aangenomen. Bij de stemming hebben we blijk gegeven van een groot enthousiasme voor de problematiek, maar misschien hebben we ons laten meeslepen en hebben we bepaalde zaken over het hoofd gezien. Dat kwam aan het licht op de malariadag op 25 april.
Het voorstel van resolutie is een weldoordachte tekst. Toch heb ik enkele opmerkingen die aansluiten bij de amendementen die vandaag opnieuw worden ingediend. In de resolutie wordt de federale regering gevraagd om de bijdragen aan het Global Fund te verdubbelen. Het gaat om een belofte zonder verplichting. De in aanbeveling 7 gebruikte term `economische draagkracht' is volgens mij te vaag. Het beoogde cijfer is relatief aangezien het op een vrijwillige bijdrage is gebaseerd. Zomaar lukraak streefcijfers vastleggen en verzoeken om budgetten te verhogen is een slordige manier van werken. Ik schaar me dan ook volledig achter het amendement van mevrouw Annane dat dezelfde doelstelling nastreeft zonder de regering vast te pinnen op een streefcijfer dat draagkracht mist.
Bovendien is het niet zeker in welke mate die verhoging in het federale budget voor Ontwikkelingssamenwerking kan worden ingepast. Er wordt geen rekening gehouden met de bijdragen die nu reeds via bilaterale en multilaterale hulp of de toelagen aan de NGO's worden besteed aan de bestrijding van ziektes zoals malaria. Dat wordt in een van de amendementen ondervangen.
België moet zijn expertise terzake maximaal ten gelde maken, zoals in de amendementen van mevrouw Van de Casteele wordt onderstreept. Vooral samenwerking ter plaatse, investeringen in de ontwikkeling van nieuwe dragers van artemisinine en een goede besteding van de middelen zijn uitdagingen die ons land zeker moet aangaan.
Om die reden zal ik straks de amendementen en het voorstel van resolutie goedkeuren.
M. Pierre Galand (PS). - Notre commission sur la Mondialisation avait, l'an dernier, pris l'initiative d'une première journée de lutte contre la malaria. À la suite de cette journée notre ministre de la Coopération au développement avait décidé d'augmenter le budget réservé à la lutte contre cette maladie.
Je me réjouis que cette année, la commission des Affaires étrangères ait, de concert avec la commission sur la Mondialisation, pris le relais de cette initiative.
S'agissant d'une maladie qui sévit dans cette partie de monde où la Belgique est profondément engagée, mon groupe appuie cette résolution. Nous avons par ailleurs pris connaissance des propositions d'amendements et nous n'avons aucune objection à les adopter.
Nous ferons ainsi preuve d'une vision d'ensemble marquée par une politique de coopération au développement cohérente et inscrite dans les objectifs du Millénaire pour le développement.
Mevrouw Sabine de Bethune (CD&V). - Op mijn beurt wil ik graag ingaan op de resolutie over malaria die we vorig jaar en dit jaar uitgebreid in de commissie hebben behandeld. Malaria vormde echter vooral ook het onderwerp van een heel interessant colloquium in de Senaat, waarmee we de `Afrika Malariadag' in de kijker hebben gezet en in samenwerking met de Wereldgezondheidsorganisatie en andere partners de maatschappelijke actoren en belanghebbenden, ook internationaal, hebben gemobiliseerd. Op die manier hebben we geprobeerd de dialoog tussen de overheid en alle belanghebbenden op dreef te krijgen. Het is een vruchtbare gedachtewisseling geworden, mede dankzij alle collega's en commissievoorzitters. Het succes van deze aanpak lezen we ook af van de degelijke inhoudelijke bijdragen.
Er kan nooit voldoende worden herhaald hoezeer malaria een schande is, vooral omdat we de ziekte met de middelen waarover we vandaag beschikken, kunnen indijken en uitroeien. Toch geraken jaarlijks nog altijd 300 tot 500 miljoen mensen met de ziekte besmet en vallen er 1 tot 2 miljoen doden door, vooral kinderen jonger dan vijf. De wereldstatistieken tonen aan dat elke 30 seconden in de wereld een kind jonger dan vijf sterft ten gevolge van malaria. Markant zijn ook de cijfers die ons een beeld geven van de gezondheidszorg. Een combinatiemedicatie tegen malaria kost vandaag 1,3 euro, maar het gezondheidsbudget in bijvoorbeeld de DRC bedraagt vandaag 2,3 dollar per persoon per jaar. Een medicatie die ons dus niet duur lijkt, is dat zeer zeker wel voor een land als de DRC - en vele andere ontwikkelingslanden - met een dergelijke begroting voor zijn gezondheidsbeleid. Volgens de Wereldbank zou het gezondheidsbudget van de DRC minimaal 23 dollar per persoon per jaar moeten bedragen. In België besteden we circa 2.300 dollar per persoon per jaar aan onze gezondheidszorg. Dat geeft ons een zicht op de ongelijkheid in de gezondheidssector en de schande die een ziekte als malaria is. Het is nochtans een ziekte die we met de huidige medische en gezondheidsstrategische kennis perfect kunnen uitroeien.
Ik ben dan ook tevreden dat we het in de commissie voor de Buitenlandse Betrekkingen van de Senaat eens zijn geraakt over belangrijke aanbevelingen, die ook onze alertheid op dit terrein hoog moeten houden, zodat ons land mee de leiding kan blijven nemen in de strijd tegen malaria. De strijd tegen tropische ziekten was de voorbije tientallen jaren een van de speerpunten van het Belgische ontwikkelingsbeleid en internationale solidariteit. Die kennis verder uitbouwen en in de praktijk brengen moet een prioriteit van het Belgische ontwikkelingsbeleid blijven. Ik verwijs hierbij naar de expertise van onder andere het Tropisch Instituut in Antwerpen, en alle experts wereldwijd die dat instituut heeft gevormd.
Een sterke verhoging van onze financiële inbreng is noodzakelijk. Daar hebben we al op gewezen. Het gaat dan niet alleen over onze bijdrage aan het Global Fund, die vandaag volgens de eigen website van het Fund en volgens de begrotingsherziening van vorig jaar, 40,6 miljoen dollar bedraagt voor de periode 2004-2007, maar ook over onze investeringen in bilaterale projecten en onze steun aan organisaties die op dit vlak actief zijn.
In het kader van de aanbevelingen hebben we het belang onderstreept van het wereldwijde partnership via Roll Back Malaria Partnership, dat de bottleneck in de projecten van het Global Fund moet helpen oplossen. Ik acht het dan ook wenselijk dat de Belgische overheid dat partnership financieel zou steunen, wat de minister naar aanleiding van de hoorzittingen trouwens heeft toegezegd.
Er moet dringend meer prioriteit worden gegeven aan een ruimere toegang tot betaalbare, efficiënte en kwalitatieve geneesmiddelen. Momenteel beschikken we over efficiënte medicatie, de zogenaamde ACT-geneesmiddelen of combinatiegeneesmiddelen op basis van artemisinine. Ze is duurder dan de klassieke medicatie, maar daartegen is resistentie gegroeid. De uitdaging vandaag is om de universele toegang tot combinatiegeneesmiddelen mogelijk te maken, dat wil zeggen betaalbaar te maken.
Voor de uitzonderingsclausule van de TRIPs-akkoorden om een afwijking op de patentrechten te bekomen op het moment dat de algemene volksgezondheid in gevaar is, moet dan ook een eenvoudigere procedure kunnen worden ingeroepen. Bovendien moeten we garanderen dat de medicatie kwalitatief hoogstaand is. Ook ons land kan op dit vlak bijkomende inspanningen doen. Nu zijn niet-geregistreerde geneesmiddelen niet onderworpen aan de kwaliteitscontrole in de rijke landen die ze exporteren of waarlangs ze worden verhandeld, maar moeten ze op hun kwaliteit worden gecontroleerd door het importerende land. In de praktijk beschikken evenwel slechts een twintigtal landen over de mogelijkheden om die controle te doen. Op het eerste gezicht is deze regeling dus sluitend, maar in de praktijk is ze dat niet, aangezien de ontwikkelingslanden niet over de nodige middelen, laboratoria en technische mogelijkheden daartoe beschikken.
Bijgevolg zouden de exporterende en verhandelende landen hun regelgeving moeten aanpassen, met het oog op een kwaliteitslabel voor alle geëxporteerde en verhandelde geneesmiddelen, ook voor de niet-geregistreerde, waarbij op zijn minst de minimumkwaliteitsvereisten van de Wereldgezondheidsorganisatie als norm zouden worden gehanteerd.
In Zwitserland zou er al een dergelijke wetgeving bestaan en naar we tijdens de hoorzittingen hebben vernomen heeft de Europese Commissie een werkgroep met experts aangesteld die binnenkort verslag zal uitbrengen met aanbevelingen voor een Europese regelgeving.
Sensibilisering en informatie zijn ook in het Noorden van belang met het oog op het creëren van een sterk draagvlak voor de strijd tegen malaria.
Er werden een tiental amendementen ingediend. Enkele daarvan hebben de resolutie versterkt, onder meer die met betrekking tot de farmaceutische industrie, die op het vlak van onderzoek en ontwikkeling maar vooral in de zoektocht naar nieuwe vaccins, geneesmiddelen en diagnostiek, een belangrijk speerpunt vormt.
Ik heb wel vragen bij een aantal andere amendementen. Ons land heeft zich geëngageerd om de 0,7% van het BNP te bereiken. Dat is een goede zaak. Het is bovendien een wettelijke doelstelling, opgenomen de programmawet. We betreuren het wel dat het groeipad om dit doel te bereiken niet wettelijk werd vastgelegd.
De Belgische bijdrage aan het Global Fund van 17,8 miljoen van 2001 tot 2003, zou verhoogd worden naar 20,2 miljoen van 2004 tot 2007. Volgens mijn informatie bij het Global Fund heeft België voor de periode van 2004 tot 2007 evenwel een engagement aangegaan van meer dan 40 miljoen euro. Dit moet uitgeklaard worden, want dit amendement zou een halvering betekenen van het budget dat België uitdrukkelijk heeft beloofd en dat overigens ook terug te vinden is op de website van het Global Fund. Ik maak dus voorbehoud bij deze amendementen omdat ze de oorspronkelijke tekst ietwat ontkrachten. Misschien brengt de toelichting duidelijkheid.
Ik dank in elk geval mijn collega's in de Senaat voor hun solidariteit bij de aanpak van een dit probleem. Hiermee zetten we de Senaat als de eerste kamer voor internationale zaken op de kaart. We kunnen een brug slaan tussen het Noorden en het Zuiden in de strijd tegen een ziekte die al lang had moeten uitgeroeid zijn. Daar we in het Westen niet meer met deze ziekte worden geconfronteerd beseffen we niet genoeg dat malaria vroeger ook in onze contreien woekerde.
Mevrouw Annemie Van de Casteele (VLD). - Als VLD-senator sluit ik me aan bij wat andere VLD-senatoren hier al hebben gezegd.
Ik dank de initiatiefnemers voor het opstellen van deze resolutie. Vooral de commissie voor de Sociale Aangelegenheden onderkent het belang van een goede gezondheid. We proberen in ons land aan de ongelijke toegang tot de gezondheidszorg te werken en dus kunnen we niet anders dan ook oog te hebben voor de grote ongelijkheid in de gezondheidszorg tussen Noord en Zuid.
Wij banaliseren misschien te vaak deze ziekte, die ook bij ons heeft bestaan, maar volledig uitgeroeid is. Wij krijgen nog alleen met malaria te maken als we naar exotische landen reizen. De meeste reizigers gaan er licht over. Ze beseffen vaak pas de ernst van de situatie als ze vaststellen hoe duur antimalariamiddelen zijn.
Vorige week zei een expert in ontwikkelingssamenwerking me dat we soms op het verkeerde spoor zitten, omdat we ons te veel toespitsen op voedselhulp in plaats van op gezondheidszorg.
De resolutie illustreert met ontstellende cijfers hoeveel mensen door malaria worden getroffen, hoeveel leed de ziekte in die maatschappijen van het Zuiden veroorzaakt en ook welke dramatische economische gevolgen ze teweegbrengt. We pleiten er dus heel terecht voor om in onze solidariteit met het Zuiden gezondheidszorg sterk aan bod te laten komen.
De VLD-fractie heeft bij de resolutie amendementen ingediend over de rol van de farmaceutische industrie, die we bij de voorbereiding toch wat over het hoofd hebben gezien. We hebben vorige week nog kunnen vaststellen dat ook die sector heel wat inspanningen doet. De farmaceutische industrie heeft zoals elke industrie wel als eerste doel winst te maken, maar ze heeft ook heel wat experts die erg begaan zijn met wat in het Zuiden gebeurt en die veel onderzoek verrichten naar moleculen voor ziektes die vooral de derde wereld treffen. We mogen daar niet alleen niet blind voor zijn, en moeten hun inspanningen waarderen en stimuleren.
Mevrouw de Bethune bracht in haar uiteenzetting de kwaliteitstoetsing ter sprake. Er is nogal wat discussie over de vraag of we in de export van niet-geregistreerde geneesmiddelen wel rekening houden met de kwaliteitsnormen. Het directoraat-generaal Geneesmiddelen, onder leiding van de heer Van Calster, bevestigt dat het erop toeziet dat alle geneesmiddelen, ook de niet-geregistreerde, aan de normen voldoen. In sommige kringen, onder andere in het Tropisch Instituut, wordt dat betwijfeld. Ik denk dat we die twijfels moeten wegwerken. Overigens kan het wetsontwerp houdende herziening van de farmaceutische wetgeving, dat de Kamer nu bespreekt, mogelijk nog helpen om de controles te versterken.
Mevrouw de Bethune wijst er terecht op dat de landen in het Zuiden niet over de nodige uitrusting beschikken om de producten die ze invoeren, zelf te controleren. Dat belet niet dat wij hen moeten helpen om eigen controle-instanties en een eigen controlesysteem te verwerven. Als dat niet voor elk land apart mogelijk is, kunnen ze misschien tot samenwerking komen om zeker voor niet-geregistreerde geneesmiddelen een controle te organiseren.
Het zou een heel sterk signaal zijn mocht de hele Senaat deze resolutie goedkeuren.
(Voorzitter: mevrouw Anne-Marie Lizin.)