2-238 | 2-238 |
De heer Wim Verreycken (VL. BLOK). - Enkele weken geleden, in deze preverkiezingstijd, beviel premier Verhofstadt van een politiek stationsromannetje dat hij Liberaal project voor de nieuwe eeuw noemde. Daarin heeft hij nogal wat aandacht voor de democratie en één zaak valt daarbij op. Wanneer Verhofstadt over democratie praat, heeft hij het steevast over kieshervormingen en over institutionele hervormingen. De premier heeft het nooit over de overheidsbetutteling die bijvoorbeeld huiseigenaars verbod oplegt om te verhuren aan wie zij willen, over het beperken van de vrijheid van meningsuiting en van vergaderen, over de gedachtepolitie van pater Leman die onder zijn bevoegdheid ressorteert, en allerminst over zijn pogingen om journalisten te doen zwijgen, zeker wanneer hij hen via Europese connecties kan broodroven. Kortom, de fundamentele waarden van de democratie worden verkracht door ze te verzwijgen in het Liberaal project. Alle liberalen worden geacht deze tekst als het evangelie van de heiland uit Toscane te slikken.
In het licht van deze bijna Messiaanse denkwereld wordt de haast waarmee de teksten door de Senaat worden gejaagd, verklaarbaar. Het Parlement moet goedkeuren, zonder enige wijziging, wat door de regering als alleenzaligmakend werd verklaard. Dat een dergelijke houding ruikt naar dictatuur, net het tegenovergestelde van democratie, zal de regering worst wezen.
De regering schreef de teksten die wij vandaag behandelen en liet ze ondertekenen door enkele slaafse kamerleden om te ontsnappen aan een beoordeling door de Raad van State. Men was daarbij zo slordig, dat in de toelichtingen geregeld verwijzingen bleven staan naar de oorspronkelijke opstellers. Ik kan onder meer verwijzen naar de toelichting bij het stuk 1806/001, bladzijde.6: "omdat de regering overal provinciale kieskringen wil creëren (...) stelt zij een regeling voor." Dat werd dan ondertekend door zes parlementsleden. Uiteraard kwam de tekst van de regering en slikten de ondertekenaars gewoon wat hen werd voorgekauwd. Voor mij is dit intellectuele valsheid in geschrifte die moet worden beteugeld en worden afgestraft.
Vroegere nationalisten, denk maar aan Coveliers, Geens en Vankrunkelsven, moeten vandaag goedkeuren dat de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde niet wordt gesplitst, een eis waar zij alle drie ooit voor op de barricaden stonden. Zij moeten slikken dat Wallonië een eigen kamervertegenwoordiging weigert te geven aan 70.000 Duitstaligen, want dat zijn toch maar Duitssprekende Walen zoals Koerden voor Turkije geen Koerden zijn maar bergturken. Dat heb ik hier, onder andere door de Groene partij, al horen veroordelen.
Anno 2003 zullen kiezers uit Halle, Galmaarden, Gooik, Roosdaal, Lennik, Vilvoorde en vele andere Vlaams-Brabantse gemeenten hun stem kunnen geven aan Waalse en Frans-Brusselse kandidaten. Welnu, het is mijn overtuiging dat een federaal bestuur dat zelf de grenzen van zijn deelstaten miskent een onwaardig bestuur is.
Een verenigde oppositie doorkruiste de haast van de regering en zorgde ervoor dat de Raad van State toch om advies werd gevraagd. Dit advies beviel de regering niet en werd verticaal geklasseerd. Een federaal bestuur dat de adviezen van het hoogste rechtscollege wegwuift is eveneens een onwaardig bestuur.
Er kwam ook nog tegenkanting vanwege de artificiële intelligentie. De stemcomputer van de Kamer begreep dat de ontwerpen een geheel van draken vormden en weigerde de stemming te registreren. Wanneer de politieke intelligentie verdwijnt dan grijpt blijkbaar een artificiële intelligentie in. Dit computerfenomeen zorgde wel voor een droevige episode in het dossier. Wetende dat de meerderheid der Kamerleden verplicht een kadaverstem zouden uitbrengen, liet de Kamervoorzitter de stukken reeds versturen aan de Senaat, met de vermelding "tekst aangenomen in plenaire vergadering en overgezonden aan de Senaat". Toen bleek dat de computer democratischer reageerde dan de menselijke stemmachines van de meerderheid, stuurde dezelfde voorzitter een brief aan de senatoren waarin hij de schuld voor het voortijdige verzenden afwentelde op de ambtenaren. Wat kleintjes is, zeer kleintjes, en alleszins een politicus met een beetje ruggengraat onwaardig.
Na het reces kwamen de bewuste stukken dan toch, voor de tweede keer, in de Senaat terecht. Daar werd in de commissie voor de Binnenlandse Zaken zonder meer de karwats bovengehaald. Er werd hier opgemerkt dat de nodige tijd werd genomen om de stukken te bespreken, maar dat was zeker niet te danken aan de meerderheid. Want, als er geen minister aanwezig was, dan merkte die meerderheid op dat ze het wel met de medewerkers zou doen. Wou de oppositie gebruik maken van haar grondwettelijk amenderingsrecht dan zou desnoods dag en nacht worden vergaderd!
Ook de fundamentele vragen werden even arrogant weggewuifd.
Is het herinvoeren van de opvolgers strijdig met alle voorgaande liberale verklaringen? Antwoord: de meerderheid heeft altijd gelijk, zelfs als zij geen gelijk heeft!
Zorgt het systeem van grotere kiesomschrijvingen ten gunste van enkele kandidaten voor een infantilisering van de profileringsdrang? Dan moeten de parlementsleden die geen mediaproduct zijn maar meer stunts uithalen!
Maakt de kiesdrempel van 5% elke echte politieke vernieuwing niet onmogelijk? De enige politieke vernieuwing is degene die gepredikt wordt door deze regering!
Werd het computerstemmen ondanks alle beloften nog niet geëvalueerd? Wanneer de regering in haar oneindige wijsheid beslist de kiesspelregels te wijzigen, dan kan ze zich niet laten hinderen door een parlementaire controlecommissie!
Wordt Vlaanderen niet bedrogen door de niet-splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde? De geografische Vlamingen uit de meerderheid kennen de hiërarchie der politieke waarden: eerst het partijbelang, dan veel later het belang van het volk dat politici geacht worden te vertegenwoordigen!
Uit deze opsomming blijkt dat het beginadagium van de democratie "Geen macht zonder tegenmacht" volkomen wordt genegeerd. België is geen democratie maar een ziekte, een vorm van politieke AIDS, waarbij de samenstellende lichaamsdelen worden opgevreten door tijdelijke heersers. En met een ziekte praat men niet, die bestrijdt men. Ik ben dan ook van mening dat dit land, dat minder dan ooit het democratische vaderland van de Vlamingen wil zijn, best zo snel mogelijk van de wereldkaart verdwijnt, ten voordele van een onafhankelijk Vlaanderen.
Ik wil nu op die fundamentele vragen dieper ingaan.
De eerste is die over de opvolgers. In 2000 werd het systeem van de opvolgers afgeschaft. Daarbij werden de meest ronkende verklaringen afgelegd, die vooral wezen op het fenomeen dat kandidaten reeds op voorhand wisten dat zij de kiezer zouden bedriegen, omdat ze hun mandaat in geen geval zouden uitoefenen. De plaats van opvolger werd daardoor een zekere plaats van titularis, zonder enige noodzaak aan campagne, zonder enige echte democratische legitimiteit. Let op, ik vat hier enkel de verklaringen van 2000 samen. Vandaag, zonder dat ooit één verkiezing zonder opvolgers werd georganiseerd, voeren dezelfde hardroepers van toen het systeem van opvolgers opnieuw in. Zo kan men de wetgevende kamers nog lang bezighouden. En dit alles omdat enkele `gemediatiseerde' politici kandidaat willen zijn voor Kamer én voor Senaat, zonder hun lucratieve Vlaamse ministerpost op te geven.
Een eerste betrouwbare raming toont aan dat van de 113 rechtstreeks verkozen kamerleden en senatoren er minstens 30 nooit hun mandaat zullen uitoefenen. Meer dan een vierde van de mandaten zal ingevuld worden door niet-verkozenen. Dit alles onder het motto dat de burgerdemocratie heeft gezegevierd.
Mijn wetsvoorstel strekkende tot het bestraffen van kiezersbedrog, toegevoegd aan dit ontwerp, zou met beide handen moeten worden aangegrepen door al degenen die echt het belang van de burger voorop stellen. Ik maak me uiteraard geen illusies, want niet het belang van de burger, niet de burgerdemocratie, maar het belang van de regerende partijen, het belang van enkele `gemediatiseerde' figuren vormt de drijfveer voor dit regeringsontwerp.
Een van die figuren is een zekere De Croo, de man die zeventien miljoen oude Belgische frank uitgeeft om een koffiekamer te restaureren. Zeventien miljoen, daarmee zet men al een kast van een villa!
Met zeventien miljoen bouwt de burger prachtige huizen en mooie villa's, maar de heer De Croo restaureert daarmee een koffiekamer! Dat is zo'n klap in het gezicht van de burger dat ik daar onmogelijk aan kan voorbijgaan. Diezelfde mijnheer De Croo verklaarde in een interview in Knack: "Na de verkiezingen van 2003 krijgen we een parlement van plaatsvervangers. Er zal een colonne van politieke slaven ontstaan die iedere dag bidden want hun politieke lot kan elke minuut veranderen. De partijen zijn strak geleide politieke parastatalen die beslissen over het bestaan van de parlementsleden". En na deze vernietigende woorden duwde mijnheer De Croo het ja-knopje in. (Gelach)
De heer Hugo Vandenberghe (CD&V). - Hij is gewoon consequent met zichzelf, hij dacht aan zijn postje!
De heer Wim Verreycken (VL. BLOK). - En allicht ook aan zijn koffiekamer!
De tweede vraag betreft de `mediatisering'. De mogelijkheid om voor Kamer én Senaat op te komen zal door de partijcenakels enkel worden geboden aan gevestigde waarden, de zogenaamde politieke `vedetten'. Ook de mediaknuffels, degenen die zich politiek prostitueren om op te draven in alle mogelijke tv-spelletjes, krijgen een kans. Een politicus die vanuit zijn eigen arrondissement een degelijke intellectuele bagage wil opbouwen om met dossierkennis aan een bestuursopdracht te beginnen, krijgt daarentegen geen enkele kans. Het was een zekere Guy Verhofstadt die een Radicaal Manifest schreef, en zich daarin keerde tegen kiesdrempels en tegen de personalisering van de macht. Ik citeer: "Politieke campagnes worden gevoerd in een ultra-gepersonaliseerde, haast gedepolitiseerde stijl, ten volle ondersteund door een nieuwe, machtige verleidingsindustrie, het zogeheten campaign management. Volgens de moderne methodes van marketing, verkooppromotie, public relations en publiciteit wordt de publieke opinie bespeeld, overstroomd met impulsen en emoties, kortom geïnfantiliseerd".
Dezelfde Verhofstadt duwt ons vandaag een infantiliseringsinstrument door de strot, dat niets te maken heeft met het belang van de kiezer, maar alles met de institutionalisering van het vedettendom. Waarbij het toevoegsel `dom' een taalkundige vingerwijzing van formaat omvat.
En het zal zeker geen toeval zijn dat in politieke kringen - mevrouw Leduc heeft het daarjuist trouwens zelf toegegeven - deze operatie wordt omschreven als `het redden van de SP.A'.
Ik vind dit eigenaardig, want artikel 1 van het ontwerp van nieuwe statuten van de SP.A die zullen worden voorgelegd op hun congres van 22 en 23 november aanstaande en die door een gelukkige wind op mijn tafel zijn beland, luidt: "SP.A verwerpt alle systemen of regimes waarin de beslissingsmacht in handen van weinigen berust." Dat is toch om te lachen! Ik herhaal: SP.A verwerpt alle systemen of regimes waarin de beslissingsmacht in handen van weinigen - van teletubbies - berust. Hoe kan zo iets worden goedgekeurd op een congres van een partij waarin alle beslissingsmacht volledig in handen van twee of drie personen berust. Dit is zo onzinnig, dat ik inderdaad begrijp dat de redding van de SP.A als hoofdthema voor de mediatisering wordt aangegrepen.
Deze regeringspartij beschikt over enkele vedetten en wil deze - koste wat het kost - in heel Vlaanderen uitspelen. Dat men daar dan ook voor uitkomt. De SP.A heeft in de vroegere partijburchten, denk maar aan Antwerpen, geen enkele politicus met klank meer en hoopt deze leemte te kunnen opvullen door mediastunters uit te spelen. Welnu, het is mijn overtuiging dat de kiezer, die van deze kieshervorming allerminst wakker ligt, deze manipulatie zal doorzien en de poppenkastfiguren zal uitjouwen.
Een volgende fundamentele vraag betreft de kiesdrempel. Het is moeilijk een regel te vinden die meer op eigenbelang wijst dan de kiesdrempel van 5%. De implosie van de Volksunie, reeds begonnen ten tijde van het onzalige Schiltz-voorzitterschap, heeft de honger van de gewoontepartijen steeds meer aangescherpt. Niet het Vlaamse gedachtegoed, maar het aantal kiezers deed hen hongeren. En wanneer de Volksunie - voorzitters Gabriëls, Anciaux, Vankrunkelsven, één na één het zinkende schip verlieten, al dan niet door een spiritistische verschijning bezield, werd besloten de Volksunie-restanten in te pikken. De peilingen wijzen op iets meer dan 3% voor die restanten. Dus zetten we de kiesdrempel op 5%. Mochten dezelfde peilingen 8% hebben aangetoond, dan zou de kiesdrempel waarschijnlijk op 10% zijn bepaald.
Nevenverschijnsel van deze lijkenpikkerij is dat nieuwe politieke formaties enkel via stuntwerk aandacht kunnen krijgen. Figuren als Van Rossem of de Nederlandse Pim Fortuyn maken nog een kans om in één klap 5% te halen. Al de anderen worden verwezen naar de politieke vergeetputten, tot meerdere eer en glorie van de sleurpartijen die elke echte vernieuwing haten en afwijzen. Deze kiesdrempel is de perfecte illustratie van de strijd om het lijfsbehoud door machthebbers. En wie ons deze kiesdrempel wil verkopen als een strijd tegen de politieke versnippering of zelfs als een overwinning voor de democratie, die liegt.
Het gaat er alleen om de restanten van de Volksunie in te pikken. Zo platvloers electoraal-politiek zijn wij.
Een andere fundamentele vraag gaat over het computerstemmen. Met veel gedruis werd er ooit een evaluatiecommissie aangekondigd, maar het computerstemmen werd nooit ten gronde geëvalueerd. Ondanks de belangrijke fraudemogelijkheden, de onzekerheid over de plaats van de breuklijnen op het computerscherm, de terechte opmerkingen van de informatici die in opdracht van kamerleden en senatoren hun opmerkingen neerschreven, werd in onderhavige ontwerpen geen letter geschreven over het computerstemmen. Ik ben me ervan bewust dat het computerstemmen in een andere wet staat, maar in dit ontwerp worden meerdere kieswetten gewijzigd. Ik kan enkel vermoeden dat de regering geen probleem heeft met de fraudemogelijkheden noch met de ontoereikende controles of evaluaties, maar wel met de gewone kieswetgeving die de tijdelijke machthebbers blijkbaar niet genoeg mogelijkheden gaf om de eigen kaste te bevoordelen.
En ten slotte is er Brussel-Halle-Vilvoorde. Deze kieshervorming gaf de regering een enige gelegenheid om in verband met Brussel-Halle-Vilvoorde de dure eden uit de Vlaamse regeringsverklaring, ondertekend door dezelfde partijen die de federale regering vormen, in te vullen. Provinciale kieskringen hadden door de invoering van Vlaams-Brabant als kieskring, los van Wallonië of Brussel, kunnen leiden tot consequentie in Brabant. Franstalige partijen zullen dus verder hun oude belgicistisch-franskiljonse annexatiedrang kunnen demonstreren, met de schuldige medewerking van de Vlaamse ministers in de Belgische regering.
Senator Van Hauthem, inwoner van Vlaams-Brabant, zal deze nederlaag voor het federale denken zo dadelijk verder uitspitten.
De Raad van State wees reeds op de grondwetsartikelen die elke ongelijkheid afwijzen, en op artikel 64 dat de verkiesbaarheidsvoorwaarden voor kamerkandidaten omschrijft met de slotzin: "Geen andere voorwaarde tot verkiesbaarheid kan worden vereist". Toch zullen sommige kandidaten - en het woord `sommige' wijst al op de ingebakken ongelijkheid - hun taalaanhorigheid moeten bepalen om verkiesbaar te zijn.
De regering wijst in haar motivering en in haar antwoorden tijdens de commissiezittingen op de senaatsverkiezingen, maar in de grondwetsartikels die de Senaat aanbelangen is de bewuste slotzin niet te vinden! Voor de Senaat kan men er van uitgaan dat de wetgever wel de bijkomende taalverklaring kan opleggen, voor de Kamer is dit door de grondwetgever uitdrukkelijk verboden.
Uiteraard zal het Arbitragehof hierover het laatste woord hebben, maar dan zal de politiek der voldongen feiten en de onmogelijkheid om een ganse verkiezing over te doen, reeds spelen.
Samengevat, de hervorming van de kieswetten ligt volledig in de logica van paarsgroen. Alleen de macht telt, niet het belang van de bestuurde burger. Indien het nodig is - om die macht langer te behouden - dat wetten worden aangepast en zelfs grondwetten worden verkracht, dan moet dat maar gebeuren.
Deze anti-Vlaamse regering speelt een potje paniekvoetbal. Er worden opvolgers afgeschaft en opnieuw ingevoerd. Provincies worden afgeschaft en provinciale kieskringen worden geïnstalleerd. Ondertussen voelen de panikerende Franstaligen dat Vlaanderen hen ontglipt en dat de onafhankelijkheidsidee steeds meer veld wint. Dus chanteren zij de eerste minister die hen alles toegeeft uit loutere machtsgeilheid en anti-CD&V-rancune. Deze anti-Vlaamse regering stuurt haar vazallen ten strijde tegen het Vlaams Blok, via een politiek proces. Deze anti-Vlaamse regering verhoogt de de facto kiesdrempel van het systeem-D'Hondt om de restanten van de Volksunie en nieuwkomers uit het parlement te houden, tot meerdere eer en glorie van zichzelf. Deze anti-Vlaamse regering duldt geen tegenmacht, geen democratische aanpassing van slechte teksten. Deze anti-Vlaamse regering minacht de meerderheid in dit land door nu reeds een paritaire, dus ondemocratisch, samengestelde Senaat aan te kondigen. Deze anti-Vlaamse regering is de vleesgeworden dictatuur van de machtsmisbruikers.
De kiezer zal haar rekenschap vragen. Deze slechte en ondemocratische kieswet zal de regering kiespijn bezorgen.
M. le président. - Nous poursuivrons nos travaux cet après-midi à 15 h.
(La séance est levée à 12 h 25.)