(N.): Vraag gesteld in 't Nederlands - (Fr.): Vraag gesteld in 't Frans
Ik heb de minister van Sociale Zaken en Pensioenen een mondelinge vraag gesteld over de discriminatie die sinds 1 januari 2000 bestaat tussen bepaalde categorieën van sociaal verzekerden als gevolg van de aanpassing van de SIS-kaarten (mondelinge vraag nr. 170).
De minister heeft het bestaan van die discriminatie niet willen toegeven.
Een rondvraag heeft aangetoond dat die discriminatie wel bestaat.
De ziekenfondsen hebben hun leden immers meegedeeld dat de op 1 januari 2000 van kracht zijnde regeling bepaalt dat loontrekkenden en zelfstandigen de gegevens van hun SIS-kaart jaarlijks moeten laten bijwerken. Indien een zelfstandige verzekerd is voor « kleine risico's » dienen die gegevens zelfs twee- of viermaal per jaar te worden bijgewerkt, naar gelang van de frequentie waarmee de verzekeringspremies worden betaald. Om de procedure te vereenvoudigen hebben bepaalde ziekenfondsen aan deze laatste categorie van verzekerden zelfs voorgesteld over te stappen op een jaarlijkse betaling.
Kan de geachte minister mij de verschillende manieren meedelen waarop de SIS-kaart geactiveerd wordt en de termijnen die hiervoor bepaald zijn, per categorie van sociaal verzekerden, op 1 januari 2000, voor het jaar 2000 en indien mogelijk voor de daaropvolgende jaren ?
Om het antwoord te vereenvoudigen stel ik voor dat hij zich beperkt tot wat volgt :
categorieën die als stabiel beschouwd worden :
· loontrekkenden;
· werklozen;
· zelfstandigen.
categorieën die niet als stabiel beschouwd worden :
· zelfstandigen die verzekerd zijn voor « kleine risico's »;
· bestaansminimumtrekkenden, werklozen ouder dan 50 jaar.
Antwoord : Het gebruik van de sociale identiteitskaart, de SIS-kaart, is sinds 1 januari 2000 verplicht in de apotheken en de ziekenhuizen.
Het is belangrijk dat het geachte lid eraan wordt herinnerd dat de zelfstandigen in het kader van de verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen geen recht hebben op de vergoeding van de geneesmiddelen, die als kleine risico's worden beschouwd. Zij hebben alleen recht op die vergoeding als zij bijdragen betalen voor de vrijwillige verzekering, die precies de kleine risico's dekt. Uit laatstgenoemde verzekering, waarvan de organisatie ressorteert onder de verzekeringsinstellingen, halen de zelfstandigen eventueel een recht op de vergoeding van de geneesmiddelen.
De frequentie van de bijwerking van de SIS-kaart is dus voor de zelfstandigen die bijdragen betalen voor de vrijwillige verzekering en dat is zeer normaal , afhankelijk van de betaling van de bijdragen. Een zelfstandige die zijn bijdragen voor de vrijwillige verzekering niet heeft betaald, heeft uiteraard geen recht op de vergoeding van de kleine risico's en mag dat recht dus niet op zijn SIS-kaart laten inschrijven.
Precies om te voorkomen dat de zelfstandigen zich voor de bijwerking van hun SIS-kaart te vaak moeten verplaatsen, hebben sommige ziekenfondsen een jaarlijkse betaling van de bijdragen voor de vrijwillige verzekering voorgesteld.
Voor het jaar 2000 heeft het ministerieel besluit van 20 december 1999 in het kader van de verplichte verzekering voorzien in een maatregel tot automatische verlenging van het recht op geneeskundige verzorging tot 31 december 2000. Die maatregel had betrekking op alle sociaal verzekerden, met uitzondering van de rechthebbenden van de internationale verdragen en van de zelfstandigen die om de hiervoren uiteengezette redenen bijdragen betalen voor de vrijwillige verzekering. Voor de werklozen en de rechthebbenden op het bestaansminimum zijn geen bijzondere bepalingen genomen.
Voor de komende jaren zal eerlang een ontwerp van wijziging van de wetgeving en van de reglementering worden ingediend. In die hypothese zou in het kader van de verplichte verzekering kunnen worden afgezien van de systematische jaarlijkse bijwerking van de kaart voor alle sociaal verzekerden (gerechtigden en personen ten laste). Alleen de kaarten van de verzekerden van wie de omvang van het recht is gewijzigd (toekenning of verlies van het « WIGW-statuut », overgang van de algemene regeling naar de regeling voor de zelfstandigen, en omgekeerd), zouden zo vlug mogelijk door de verzekeringsinstellingen worden aangepast volgens een procedure waarbij de verplichtingen van eenieder zijn vastgesteld.