|
|
Gebrek aan medische zorg aan een hiv-patiënte - Veroordeling van België - Europees Hof voor de rechten van de mens - Gesloten centra
aids
Europees Hof voor de rechten van de mens
politiek asiel
sociale voorzieningen
asielzoeker
| 25/5/2012 | Verzending vraag |
| 27/6/2012 | Antwoord |
In 2009-2010 werd een hiv-positieve vrouw opgenomen in het centrum 127bis. Helaas kreeg zij ondanks de nodige attesten niet onmiddellijk de nodige en correcte medicatie toegediend. In haar arrest van 20 december 2011 oordeelde het Europees Hof voor de rechten van de mens (EHRM) dan ook dat België de vrouw onmenselijk heeft behandeld door haar niet de nodige medische zorg te verschaffen.
Het EHRM is van oordeel dat de detentie van een hiv-positieve vrouw zonder de nodige medische zorg in strijd is met artikelen 3 en 5 van het EVRM en dat het gebrek aan een effectief rechtsmiddel ertegen in strijd is met artikel 13 van het EVRM.
Mijn vragen aan de minister zijn de volgende:
1) Welk gevolg heeft zij aan dit arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens gegeven?
2) Zijn er sindsdien in de gesloten centra de nodige medische zorgen voorzien voor mensen met hiv?
Het geachte lid vindt hieronder het antwoord op haar vraag.
Het is vanzelfsprekend dat een persoon die wordt vastgehouden in een gesloten centrum, de nodige medische zorgen moet kunnen krijgen. In deze zaak ging het om het geven van de nodige medische verzorging aan een HIV-positieve persoon. Aangezien zij volgens haar eigen, haar behandeling op eigen initiatief had stopgezet gedurende ongeveer één jaar, diende de medicatie te worden afgestemd op de resistentie tegen de virus. De centrumarts heeft derhalve een bijkomend onderzoek gevraagd aan het Erasmus ziekenhuis. Maar dergelijk onderzoek had reeds plaatsgevonden aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde te Antwerpen waar betrokkene net voordat ze werd opgepakt een onderzoek onderging. Het probleem is dat de resultaten van dit onderzoek laat werden meegedeeld aan de centrumarts. Bij ontvangst van de resultaten, werd wel de medicatie onmiddellijk opgestart.
Er werd dus aan de geneesheren van de centra herinnerd dat ze met de vereiste spoed, de nodige verzorging aan zieke personen dienden te waarborgen. Er moet echter gewezen worden op het feit dat het bestuur en de directie van de centra, rekening houdend met het medisch geheim, niet bevoegd zijn om tussenbeide te komen in de medische opvolging.
Wat het beroep betreft, herhaal ik dat de medische verblijfsaanvraag op grond van artikel 9 ter van de wet die betrokkene had ingediend, tijdens haar verblijf in het centrum verworpen werd. Het beroep dat werd ingediend tegen de beslissing van de DVZ bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) werd eveneens verworpen. De Dienst Vreemdelingen-zaken (DVZ) beschikte op dit ogenblik niet over alle elementen betreffende haar medische situatie. Het is van belang dat enerzijds de aanvrager de meest recente informatie inzake infectie, ziekte en medicatie bezorgt bij de aanvragen en anderzijds dat de geneesheer van de DVZ aangesteld om een advies te formuleren nagaat of de attesten recent zijn en voldoende basis bieden voor een beslissing.
Het arrest van het Hof geeft indicaties aan de ambtenaar-geneesheer over de manier waarop een individueel medisch dossier dient te worden beoordeeld. Het is ook aan de RVV om in haar toekomstige arresten rekening te houden met de uitspraak van het Hof.
Wat betreft de toegang tot medische zorgen, moet gesteld worden dat het koninklijk besluit van 2 augustus 2002 betreffende de gesloten centra een medische tenlasteneming voorziet (sectie 4.1.- Medische begeleiding). er zijn geen specifieke bepalingen voor personen met hiv. Elke persoon kan ook op eigen kosten, een beroep doen op een externe arts die ze zelf kiezen.