SÉNAT DE BELGIQUE BELGISCHE SENAAT
________________
Session extraordinaire de 2019 Buitengewone zitting 2019
________________
19 septembre 2019 19 september 2019
________________
Question écrite n° 7-33 Schriftelijke vraag nr. 7-33

de Bert Anciaux (sp.a)

van Bert Anciaux (sp.a)

à la ministre des Affaires sociales et de la Santé publique, et de l'Asile et la Migration

aan de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, en van Asiel en Migratie
________________
La maladie de Lyme De ziekte van Lyme 
________________
maladie infectieuse
diagnostic médical
vecteur de maladie
prévention des maladies
thérapeutique
infectieziekte
medische diagnose
ziekteoverbrenger
voorkoming van ziekten
geneeswijze
________ ________
19/9/2019Verzending vraag
(Einde van de antwoordtermijn: 24/10/2019)
23/10/2019Antwoord
19/9/2019Verzending vraag
(Einde van de antwoordtermijn: 24/10/2019)
23/10/2019Antwoord
________ ________
Question n° 7-33 du 19 septembre 2019 : (Question posée en néerlandais) Vraag nr. 7-33 d.d. 19 september 2019 : (Vraag gesteld in het Nederlands)

Il y a quelque temps, j'ai organisé avec Maya Detiège et John Crombez, une table ronde sur une amélioration du traitement et de l'approche du syndrome de fatigue chronique (SFC), de l'encéphalomyélite myalgique (EM) et des douleurs physiques inexplicables (DPI). Lors de cette conférence, des médecins mais aussi trois patients ont témoigné et fait état de leurs expériences. Ces trois dernières personnes souffrent le martyre depuis des années déjà et ont en grande partie été laissées sur le carreau par les autorités publiques et le monde médical. La présente question ne se focalise pas sur leur cas mais dénonce une autre problématique. Chacun de ces trois patients s'est vu diagnostiqué un SFC jusque durant la période préparatoire de la table ronde. Quelques mois plus tard, juste avant le début de cette dernière, une percée a tout à coup eu lieu pour deux d'entre eux. Après une quête de plusieurs années, une maladie de Lyme leur a été diagnostiquée. Il s'agit donc d'une maladie pouvant être traitée et peut-être du début de la fin de leur chemin de croix, même si la maladie est surtout bien traitée en cas de diagnostic précoce.

Lors d'un tour de table, il s'est avéré que ces deux patients n'étaient vraiment pas des cas isolés. Dans ces circonstances difficiles, les tests de dépistage de la maladie de Lyme sont manifestement insuffisants ou mal effectués. Cette maladie semble constituer un problème fort sous-estimé. À cause d'un dépistage et d'un diagnostic insuffisants, les données épidémiologiques font défaut. Le problème n'est donc pas connu dans toute son ampleur. Cet été, grâce aux recherches de l'hôpital universitaire de Leuven, les médias ont pu annoncer qu'en Belgique, 15 000 personnes souffraient peut-être de la maladie de Lyme, due à la morsure d'une tique.

J'aimerais poser les questions suivantes à ce sujet:

1) Est-il exact que très peu de données épidémiologiques soient disponibles au sujet de la maladie de Lyme? L'honorable ministre connaît-elle l'ampleur de cette problématique? Considère-t-elle qu'il s'agisse d'un problème? Chargera-t-elle ses services de mieux le cerner?

2) Et-elle d'accord pour dire qu'une détection plus rapide de la maladie de Lyme et donc une chance sensiblement plus importante de réussite du traitement peuvent éviter bien des problèmes humains et des coûts (sociaux)? Comment explique-t-elle qu'on mène des patients en bateau pendant des années avant d'enfin leur diagnostiquer la maladie de Lyme? Partage-t-elle mon hypothèse selon laquelle on pratique insuffisamment ou mal les tests de dépistage de la maladie de Lyme? Que pense la ministre des méthodes belges permettant de dépister et de traiter la maladie de Lyme? Considère-t-elle que ces dernières soient suffisantes? Dans la négative, que fera-t-elle pour les améliorer?

3) Lorsqu'on parle des bonnes pratiques relatives au diagnostic et au traitement de la maladie de Lyme, on fait toujours référence à l'Allemagne. L'honorable ministre est-elle au courant des pratiques dans ce pays? Chargera-t-elle ses services de les étudier?

 

Enige tijd geleden organiseerde ik samen met Maya Detiège en John Crombez een rondetafelconferentie rond een betere behandeling en aanpak van CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom), ME (myalgische encefalomyelitis), OLK (onverklaarde lichamelijke klachten). Op de rondetafel getuigden naast artsen ook drie patiënten over hun ervaringen. Alle drie gingen ze al jaren een lijdensweg, daarbij voor een groot stuk in de kou gelaten door de overheid en de medische wereld. De vraag zoomt daarop niet in, maar stelt wel een andere problematiek aan de kaak. De drie getuigende patiënten kregen elk de CVS-diagnose in de periode voorafgaand aan de rondetafelconferentie. Net voor de start van de rondetafel kwam plots een doorbraak voor twee van hen. Na een jarenlange zoektocht werd bij hen de ziekte van Lyme gediagnosticeerd. Een behandelbare ziekte en mogelijk dus het begin van het einde van hun lijdensweg, alhoewel de ziekte vooral goed te behandelen is bij een vroege diagnose.

Bij nadere rondvraag bleken die twee patiënten echt geen alleenstaande gevallen te zijn. Blijkbaar wordt er in moeilijke omstandigheden onvoldoende of slecht getest op de ziekte van Lyme. Die aandoening lijkt een zeer onderschat probleem. Door onderrapportage en onderdiagnostiek is er gebrek aan epidemiologische gegevens, waardoor de volle omvang van het probleem niet bekend is. Voorbije zomer wisten de media aan de hand van een onderzoek van het Universitair Ziekenhuis Leuven te melden dat er wellicht 15 000 mensen in België rondlopen met de ziekte van Lyme, veroorzaakt door een tekenbeet.

Hierover de volgende vragen:

1) Klopt het dat er zeer weinig epidemiologische gegevens beschikbaar zijn over de ziekte van Lyme? Heeft de geachte minister een zicht op de omvang van de problematiek? Vindt ze dat een probleem? Zal ze haar diensten de opdracht geven om een en ander beter in kaart te brengen?

2) Gaat de geachte minister ermee akkoord dat een vroege detectie van Lyme en dus een aanzienlijk grotere kans op een succesvolle behandeling heel wat menselijke ellende en maatschappelijke kosten kan voorkomen? Hoe verklaart ze dat sommige patiënten eerst jarenlang van het kastje naar de muur worden gestuurd om dan pas gediagnosticeerd te worden met de ziekte van Lyme? Beaamt ze mijn veronderstelling dat er onvoldoende of slecht wordt getest op Lyme? Hoe beoordeelt de geachte minister de Belgische methoden om Lyme op te sporen en te behandelen? Acht ze die methoden voldoende doeltreffend? Zo neen, wat zal ze ondernemen om hier verbetering in te brengen?

3) Voor good practices in het diagnosticeren en behandelen van de ziekte van Lyme verwijst men steeds naar Duitsland. Is de geachte minister op de hoogte van de praktijken in Duitsland? Zal ze haar diensten opdragen die te bestuderen?

 
Réponse reçue le 23 octobre 2019 : Antwoord ontvangen op 23 oktober 2019 :

Remarque générale:

Les questions posées renvoient probablement à la notion de «maladie de Lyme chronique», utilisée depuis quelques années par un très petit groupe de médecins et par des associations de patients, pour désigner des personnes qui souffrent de plaintes chroniques, souvent non spécifiques (fatigue, douleurs générales, troubles de la concentration, etc.) pour lesquelles aucune explication n’a encore été trouvée. Cette notion n’est toutefois pas reconnue par les organisations professionnelles et par les scientifiques, en Belgique non plus, comme décrit dans la directive BAPCOC pour le diagnostic et le traitement de la borréliose de Lyme (http://organesdeconcertation.sante.belgique.be/fr/documents/recommandations-borreliose-de-lyme-2017).

Cette directive a été signée par plusieurs associations professionnelles, dont la Société belge d’infectiologie et de microbiologie clinique, Domus Medica, la Belgian Royal Society for Rheumatology, la Vlaamse vereniging voor neurologie et la Belgian Society of Internal Medicine.

La maladie de Lyme est une maladie infectieuse bien documentée, qui dans la très grande majorité des cas se déroule de façon bénigne et qui répond bien à l’antibiothérapie.

1) La surveillance épidémiologique de la borréliose de Lyme est très étendue et existe depuis déjà plus de vingt ans. Plusieurs sources sont utilisées pour obtenir une image aussi complète que possible de l’importance de la maladie:

a) un réseau de laboratoires vigies rapporte hebdomadairement le nombre de résultats sérologiques positifs pour B. burgdorferi s.l;

b) un réseau de médecins vigies permet d’estimer le nombre de patients qui consultent un médecin généraliste pour un érythème migrant (tache rouge qui s’étend progressivement, manifestation la plus fréquente de la maladie);

c) les données du Résumé hospitalier minimum (RHM) permettent d’assurer le suivi du nombre de personnes hospitalisées pour une borréliose de Lyme. Ces dix dernières années, des variations annuelles sont observées dans le nombre de cas signalés, qui peuvent entre autres s’expliquer par des variations climatiques, sans augmentation significative de la maladie. Au cours des deux ou trois dernières années, on constate plutôt une diminution du nombre de personnes atteintes par la maladie, ce qui peut être mis en rapport avec un climat moins favorable à l’activité et à la survie des tiques (printemps sec en 2017 et été sec en 2018). Ceci est confirmé par les résultats de la surveillance des morsures de tiques en Belgique par TiquesNet, qui montrent que moins de morsures de tiques ont été signalées au cours de ces deux années par rapport à 2016. Les résultats de la surveillance de la borréliose de Lyme sont disponibles sur le site Web de Sciensano (https://epidemio.wiv-isp.be/ID/diseases/Pages/LYME.aspx).

Une étude réalisée par Sciensano en 2018 estimait le nombre total de cas de borréliose de Lyme diagnostiqués en Belgique au cours de la période 2015-2017 à 11 685 par an. Il s’agit d’un nombre important de patients mais pour la grande majorité (11 022 personnes), il s’agit d’une forme très bénigne de la maladie, un érythème migrant. Une autre étude est également en cours au sujet du nombre de personnes ayant des plaintes non spécifiques de longue durée après la borréliose de Lyme, ce que l’on appelle le «Post-treatment Lyme disease syndrome» (PTLDS). Les résultats de cette étude sont attendus à l’automne 2020. Le nombre de personnes ayant des plaintes chroniques non expliquées (sans lien objectif avec la maladie de Lyme) n’est pas connu.

2) Un diagnostic et un traitement précoces de la borréliose de Lyme sont effectivement importants. C’est la raison pour laquelle diverses actions ont été lancées au cours des dernières années pour mieux informer les médecins et la population au sujet de la maladie. En 2015, le BAPCOC a ainsi rédigé une directive pour le diagnostic et le traitement de la borréliose de Lyme, qui a été envoyée à tous les médecins concernés (médecins généralistes, infectiologues, neurologues, etc.). Une version retravaillée de la directive a été (une nouvelle fois) communiquée en juin 2017 aux médecins généralistes via la revue spécialisée «Huisarts». En 2017, l’Agentschap zorg en gezondheid (AZG) et l’Agence pour une vie de qualité (AViQ) ont lancé une campagne de sensibilisation du grand public sur les tiques et les maladies (https://www.tekenbeten.be/ et https://www.wiv-isp.be/matra/Pdfs/Flyer_tiques_2017.pdf).

Le diagnostic de la borréliose de Lyme repose sur la détection d’anticorps dans le sang de patients présentant des plaintes typiques de la maladie. Dans un premier temps, un test ELISA est effectué, qui est un test sensible (cela signifie qu’il génère peu de faux résultats négatifs), sauf à un stade précoce de la maladie. En cas de résultat positif ou de cas douteux, un deuxième test (Immunoblot, Western blot), plus spécifique (cela signifie qu’il livre moins de faux résultats positifs) est réalisé pour confirmer ou infirmer le résultat du premier test. Si les symptômes sont présents depuis plus de six à huit semaines, un résultat de test sérologique négatif est très certainement correct et l’examen ne doit pas être répété ou appuyé par d’autres méthodes. Il convient alors de chercher une autre explication aux symptômes.

Les recommandations en matière de prescription et d’interprétation des tests sérologiques pour la maladie de Lyme ont été (ré)évaluées récemment par un groupe d’experts européens de l’ESGBOR (European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases, Study Group for Lyme Borreliosis).

Leurs recommandations sont les mêmes que celles des experts BAPCOC: une image typique d’érythème migrant doit être cliniquement diagnostiquée et n’exige aucun test en laboratoire; le diagnostic de la neuroborréliose de Lyme requiert un examen du liquide cérébro-spinal (preuve de la production intrathécale d’anticorps); le diagnostic des autres manifestations de la maladie repose sur la clinique et sur la présence d’anticorps contre le B. burgdorferi; le dépistage de personnes présentant des symptômes subjectifs non spécifiques n’est pas recommandé, en raison d’une valeur prédictive positive faible.

Des données provenant de l’Institut national d'assurance maladie-invalidité (INAMI) montrent que le nombre de tests sérologiques effectués (tests Elisa et Western Blot) en Belgique a fortement augmenté au cours des dernières années (surtout depuis 2014). Des données du Centre national de référence de la borréliose (consortium UCL et UZLeuven) montrent toutefois qu’une grande partie des demandes pour de tels tests ne respectent pas la directive BAPCOC et sont prescrites pour un érythème migrant ou pour des symptômes cliniques non spécifiques (fatigue, douleurs générales, etc.), pour lesquels un résultat positif ne peut pas être interprété. On effectue donc plutôt trop de tests que pas assez en Belgique.

3) La référence à l’Allemagne concerne principalement d’autres tests diagnostiques tels que l’ELISpot ou LTT, qui sont proposés par des laboratoires commerciaux. Ces tests ne sont pas recommandés en Belgique, ni ailleurs en Europe, car ils n’ont pas démontré de valeur ajoutée alors qu’ils coûtent beaucoup plus chers que les tests recommandés. En effet, tout comme pour la sérologie, ils mesurent la réponse immunitaire du patient à un agent pathogène mais pas directement l’activité de la maladie. Ils sont également considérés comme moins sensibles et moins spécifiques que la sérologie utilisée actuellement.

Une étude récente et bien menée aux Pays-Bas (van Gorkom), destinée à connaître l’utilité du test ELISpot pour le diagnostic de la neuroborréliose conclut que le test n’est pas capable d’établir une distinction entre une infection récente et une ancienne infection et qu’il est aussi beaucoup moins capable que la sérologie de démontrer une maladie de Lyme active du système nerveux. Une étude similaire relative aux autres manifestations de la borréliose de Lyme est actuellement en cours aux Pays-Bas (érythème migrant, arthrite de Lyme).

Que ce soit pour le syndrome de fatigue chronique, encore appelé encéphalopathie myalgique, ou la fibromyalgie ou encore d’autres symptômes aspécifiques d’origine inconnue médicalement, tous altèrent grandement la qualité de vie des patients alors que la médecine n’a pas de solution thérapeutique. Alors s’il est légitime pour les patients de chercher des solutions, s’il est légitime pour un médecin de prescrire tous les examens diagnostiques possibles pour arriver à poser un diagnostic, il est déontologiquement inacceptable de prescrire des tests qui donnent des résultats non validés ou de prescrire des traitements inutiles. Une telle démarche prive également le patient de bénéficier d’une démarche diagnostique complète et d’un traitement adapté. Un dépistage d’anticorps contre la bactérie Borrelia qui donne un résultat positif en absence de signes cliniques spécifiques ne signe pas une maladie de Lyme. Comme pour beaucoup de maladies infectieuses, après une infection, les anticorps peuvent rester présents pendant des années, sans être en lien avec une activité de la maladie. Sur la base d’un seul résultat sérologique positif, il n’est donc pas possible d’établir une distinction entre une infection récente et un contact infectieux ancien.

Algemene opmerking:

De gestelde vragen verwijzen vermoedelijk naar het begrip «chronische Lyme», dat sedert een aantal jaren gebruikt wordt door een zeer kleine groep artsen en door patiëntenverenigingen, voor personen die lijden aan chronische, vaak aspecifieke klachten (vermoeidheid, algemene pijnen, concentratiestoornissen, enz.), waarvoor nog geen verklaring gevonden werd. Dit begrip wordt echter niet erkend door beroeporganisaties en wetenschappers, ook in België, zoals beschreven wordt in de BAPCOC richtlijn voor de diagnose en behandeling van Lyme borreliose (http://overlegorganen.gezondheid.belgie.be/nl/documenten/aanbevelingen-lyme-borreliose-2017).

De richtlijn werd ondertekend door verschillende beroepsverenigingen, waaronder de Belgische Vereniging voor infectiologie en klinische microbiologie, Domus Medica, de Belgian Royal Society for Rheumatology, de Vlaamse Vereniging voor neurologie en de Belgian Society of Internal Medicine.

De ziekte van Lyme is een goed omschreven infectieziekte, die in de overgrote meerderheid van de gevallen mild verloopt en goed beantwoordt aan een behandeling met antibiotica.

1) De epidemiologische surveillance van Lyme borreliose is zeer uitgebreid en gebeurt al meer dan twintig jaar. Verschillende bronnen worden gebruikt om een zo volledig mogelijk beeld van het belang van de ziekte te krijgen:

a) een netwerk van peillaboratoria rapporteert wekelijks het aantal positieve serologieresultaten voor B. burgdorferi s.l;

b) een netwerk van huisartsenpeilpraktijken laat toe om een schatting te maken van het aantal patiënten dat een huisarts raadpleegt met een erythema migrans (de rode uitbreidende vlek, meest voorkomende manifestatie van de ziekte);

c) de jaarlijkse Minimale Ziekenhuisgegevens (MZG) laten toe om het aantal gehospitaliseerde personen voor Lyme borreliose op te volgen. Er worden de laatste tien jaren jaarlijkse variaties in het aantal gemelde gevallen van de ziekte waargenomen, die onder meer verklaard kunnen worden door schommelingen in het klimaat, zonder een significante toename van de ziekte. De jongste twee of drie jaren ziet men eerder een daling in het aantal personen met de ziekte van Lyme, wat mogelijk verband kan houden met een minder gunstig klimaat voor de activiteit en overleving van teken (droge lente in 2017 en droge zomer in 2018). Dit wordt ondersteund door de resultaten van de surveillance van tekenbeten in België door TekenNet, waarbij beide jaren minder tekenbeten werden gemeld dan in 2016. De resultaten van de surveillance van Lyme borreliose zijn beschikbaar op de website van Scienanso (https://epidemio.wiv-isp.be/ID/diseases/Pages/LYME.aspx).

Een studie van Sciensano uitgevoerd in 2018 schatte het totale aantal gediagnosticeerde gevallen van Lyme borreliose in de periode 2015-2017 in België op 11 685 per jaar. Dit is een belangrijk aantal patiënten, maar voor het grote merendeel (11 022 personen) gaat het om de zeer milde vorm van de ziekte, een erythema migrans. Verder is er een studie lopende naar het aantal personen die na een doorgemaakte Lyme borreliose langdurig aspecifieke klachten hebben, het zogenaamde Post-treatment Lyme disease syndrome (PTLDS). De resultaten van deze studie worden verwacht in het najaar van 2020. Het aantal personen die chronische onverklaarde klachten hebben (zonder objectieve link met de ziekte van Lyme) is niet gekend.

2) Een vroege diagnose en behandeling van Lyme borreliose is inderdaad belangrijk. Daarom werden de voorbije jaren al verscheidene acties ondernomen om de artsen en de bevolking beter te informeren over de ziekte. Zo heeft BAPCOC in 2015 een richtlijn opgesteld voor de diagnose en behandeling van Lyme borreliose, die naar alle betrokken artsen (huisartsen, infectiologen, neurologen, enz.) werd verspreid. Een herwerkte versie van de richtlijn werd in juni 2017 (opnieuw) gecommuniceerd naar de huisartsen via het vaktijdschrift Huisarts Nu. In 2017 hebben zowel het Agentschap zorg en gezondheid (AZG) als l’Agence pour une Vie de Qualité (AViQ) een campagne gelanceerd voor sensibilisatie van het grote publiek over teken en ziektes (https://www.tekenbeten.be/ en https://www.wiv-isp.be/matra/Pdfs/Flyer_tiques_2017.pdf).

De diagnose van Lyme borreliose steunt op het aantonen van antistoffen in het bloed van patiënten met klachten die typisch zijn voor de ziekte. Hiervoor gebeurt er in een eerste stap een ELISA test, een gevoelige test (wat betekent dat er weinig vals negatieve resultaten zijn), behalve in een vroeg stadium van de ziekte (minder dan zes weken na de tekenbeet). In geval van een positief resultaat of in twijfelgevallen wordt een tweede test (Immunoblot, Western blot) uitgevoerd, die meer specifiek is (minder vals positieve resultaten), om het resultaat al dan niet te bevestigen. In geval van klachten die langer aanwezig zijn dan zes tot acht weken, is een negatief serologisch resultaat met een hoge zekerheid correct en moet de test niet herhaald of onderbouwd worden met andere methoden, maar moet men zoeken naar een andere verklaring voor de klachten.

De aanbevelingen voor het voorschrijven en de interpretatie van serologietesten voor Lyme borreliosis werden recent (opnieuw) geëvalueerd door een groep Europese experten binnen ESGBOR (European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases, Study Group for Lyme Borreliosis). Hun aanbevelingen zijn dezelfde als deze van de BAPCOC experten: een typisch beeld van erythema migrans moet klinisch worden gediagnosticeerd en vereist geen laboratoriumtest; de diagnose van Lyme-neuroborreliose vereist onderzoek van het cerebrospinaal vocht (aantonen van intrathecale antilichaamproductie); de diagnose van de andere ziekteverschijnselen steunt op de kliniek en het aantonen van antilichamen tegen B. burgdorferi; en testen van personen met niet-specifieke subjectieve symptomen wordt niet aanbevolen, vanwege een lage positief voorspellende waarde.

Gegevens van het Rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsverzekering (RIZIV) tonen aan dat het aantal uitgevoerde serologische tests (Elisa en Western Blot-tests) in België de laatste jaren sterk is toegenomen (vooral sedert 2014). Uit gegevens van het Nationaal referentiecentrum voor borreliose (consortium UCL en UZLeuven) blijkt echter dat een groot deel van de aanvragen voor dergelijke testen niet voldoet aan de BAPCOC richtlijn en wordt voorgeschreven voor een erythema migrans of niet-specifieke klinische symptomen (vermoeidheid, algemene pijnen, enz.), waarbij een positief resultaat niet kan geïnterpreteerd worden. Er worden dus eerder teveel dan te weinig testen uitgevoerd in België.

3) De verwijzing naar Duitsland betreft meestal andere diagnostische testen zoals de ELISpot of LTT, die aangeboden wordt door commerciële laboratoria. Deze testen zijn echter niet aanbevolen in België, noch in andere Europese landen, omdat ze veel duurder zijn en geen bijkomende waarde hebben: net als serologie wordt de immuunrespons van de patiënt op een ziekteverwekker gemeten, maar niet direct de activiteit van de ziekte. Ze worden ook als minder gevoelig en minder specifiek beschouwd dan de serologie die momenteel wordt gebruikt.

Een goed uitgevoerde recente studie in Nederland (van Gorkom e.a.) naar het nut van de ELISpot test voor de diagnose van neuroborreliose besluit dat de test geen onderscheid kan maken tussen een oude en recente infectie en ook veel minder goed in staat is om een actieve ziekte van Lyme van het zenuwstelsel aan te tonen dan de antistoftest. Gelijkaardig onderzoek voor andere manifestaties van Lyme borreliose in Nederland is lopende (erythema migrans, Lyme artritis).

Of het nu gaat om het chronisch vermoeidheidssyndroom, of fibromyalgie of andere niet-specifieke symptomen van medisch onbekende oorsprong, die hebben allen een grote impact op de levenskwaliteit van de patiënten, terwijl de geneeskunde voorlopig geen therapeutische oplossing heeft. Hoewel het legitiem is voor patiënten om oplossingen te zoeken, en het ook legitiem is voor een arts om alle mogelijke diagnostische tests voor te schrijven om tot een diagnose te komen, is het ethisch onaanvaardbaar om tests voor te schrijven die ongeldige resultaten opleveren of om onnodige behandelingen voor te schrijven. Een dergelijke aanpak ontneemt de patiënt ook het voordeel van een correcte diagnostische aanpak en een passende behandeling. De aanwezigheid van antilichamen tegen de Borrelia bacterie in het bloed bij afwezigheid van specifieke klinische symptomen, wijst niet op de ziekte van Lyme. Zoals bij veel infectieziekten kunnen antilichamen ook na de besmetting nog jarenlang aanwezig blijven, zonder verband met de activiteit van de ziekte. Op basis van één enkel positief serologisch resultaat is het dus niet mogelijk om een onderscheid te maken tussen een recente infectie en een oud contact met de bacterie.