De wet van 13 juni 2005 betreffende de elektronische communicatie voorziet dat sommige categorieën van begunstigden sociale tariefvoorwaarden kunnen verkrijgen van elke operator die een openbare telefoondienst aanbiedt aan consumenten. Het gaat hier voornamelijk om bepaalde 65-plussers, sommige personen met een handicap van minstens 66 %, bepaalde gehoorgestoorden en mensen met een beperkt inkomen.

Deze personen kunnen genieten van 50 % vermindering van de kosten voor de aansluiting van hun telefoonlijn, van een korting van ongeveer 8,5 euro per maand op het abonnement en van een korting van 7,5 euro per maand voor telefoonverkeer naar binnenlandse en buitenlandse vaste lijnen en naar GSM's.

De betrokken operatoren grijpen echter een verschil tussen de Nederlandse en de Franse tekst van de wet aan om de verplichte kortingen slechts gedeeltelijk of in sommige gevallen zelfs helemaal niet toe te passen.

Belgacom, een overheidsbedrijf dat in principe een voorbeeldfunctie te vervullen heeft, gaat hier ook in de fout. Op zijn website publiceert Belgacom dat het sociaal telefoontarief slechts mag worden toegepast op enkele van zijn formules. Het blijkt dat deze formules vaak in de hogere prijsklasse vallen. Het sociaal telefoontarief is alleszins niet van toepassing op de goedkoopste formules van telefonie. Op deze manier schiet de maatregel van de sociale tarieven voor telefoongebruik zijn doel natuurlijk voorbij,namelijk communicatiemiddelen aanbieden aan alle groepen - ook de zwaksten - in de maatschappij.

Een bijkomend probleem is dat de korting die zojuist vernoemde consumenten kunnen genieten, niet aangepast wordt aan eventuele prijsstijgingen. Dit komt doordat het hier gaat om een forfaitair bedrag en niet om een percentage van een bepaalde standaardprijs voor telefonie. De bedragen van de kortingen worden klaarblijkelijk zelfs niet geïndexeerd. Wanneer men vaststelt dat de telecomoperatoren hun tarieven regelmatig verhogen, weet men dat het voor de zwakkere groepen in de maatschappij steeds moeilijker wordt om zich een abonnement te veroorloven.

1. Hoe kan het dat telecomoperatoren door een kleine redactionele onzuiverheid in de wetgeving verplichte kortingen ontduiken of enkel toepassen op hun duurste formules?

2. Schort er dan niet iets aan het toezicht op deze bedrijven?

3. Lijkt het de geachte minister niet aangewezen om maatregelen te nemen opdat de wetgeving rond telecommunicatie kan worden toegepast zoals ze oorspronkelijk bedoeld was? Op dit moment wordt het systeem van sociale telefoontarieven sterk ondermijnd; er moet dus dringend actie worden ondernomen.

In antwoord op de vraag van het geacht lid, heb ik de eer het volgende mee te delen.

1. Artikel 38 van de bijlage bij de wet bepaalt inderdaad dat de operatoren kortingen moeten toekennen op hun “tarifs standards” of “standaardtarieven” in de Franse versie en op hun “standaardtarief” in de Nederlandse versie. De verplichting die wordt opgelegd aan de operatoren is dus niet duidelijk afgebakend in de wet die geen definitie geeft van het begrip “standaardtarief” en die bovendien een incoherentie bevat tussen de Franse en de Nederlandse versie.

Het Belgisch instituut voor postdiensten en telecommunicatie (BIPT) heeft echter in een brief aan de operatoren haar visie uitgelegd, namelijk dat het algemeen beschouwt dat een standaardtarief aan de volgende voorwaarden dient te beantwoorden:

- toegankelijk zijn voor alle gebruikers, zonder bijzondere voorwaarde;

- niet enkel voor beperkte tijd beschikbaar zijn (geen tijdelijk aanbod zijn).

Het BIPT zal op mijn vraag eerstdaags een openbare raadpleging organiseren en mij hierover een advies verstrekken.

2. Het BIPT is van plan om tijdens het eerste semester van 2010 controles uit te voeren die juist die operatoren beogen die de verplichting die voortvloeit uit artikel 74 van de elektronische communicatiewet niet naleven.

3. . Op basis van het eerder vermelde advies van het BIPT zullen de gepaste acties worden genomen eveneens in lijn met de nieuwe Europese Universele Diensten richtlijn.