Wanneer een MUG-team moet uitrukken zijn meestal slechts een dokter en een verpleegkundige aan boord. Slechts in een minderheid van de gevallen is ook een bijkomende chauffeur voorzien.

Meestal wordt de MUG-interventiewagen op weg naar de plaats van ongeval of calamiteit dus bestuurd door de dokter of de verpleegkundige.

Echter, bij het overbrengen van de patiënt naar het ziekenhuis blijven zowel de dokter als de verpleegkundige bij de patiënt in de ambulance die samen met de MUG opgeroepen werd. Dikwijls is het dan zo dat één van de ambulanciers niet met de eigen ziekenwagen maar met de MUG terug naar het ziekenhuis rijdt.

Bij de mensen op het terrein bestaat er in dergelijke gevallen onduidelijkheid over het prioritair rijden. Bij het terugkeren bevindt er zich in dat geval immers geen dokter of patiënt in de wagen, maar kan het in bepaalde gevallen nodig zijn dat de dokter in de ambulance over materiaal moet kunnen beschikken dat zich in het MUG-voertuig bevindt. Dikwijls vraagt de spoedarts dat de MUG-wagen prioritair zou volgen.

Andere voordelen om ook het MUG-voertuig op de terugweg prioritair te laten rijden zouden kunnen zijn dat de MUG (en indirect ook de ambulance) sneller beschikbaar zou zijn voor nieuwe opdrachten en dat de zichtbaarheid van het prioritair transport opvallender zou zijn.

Daarom dus enkele concrete vragen:

- Is een MUG-voertuig op terugweg naar het ziekenhuis volgens de wettelijke bepalingen een prioritair voertuig?

- Indien niet, heeft een spoedarts dan de bevoegdheid om van de bestuurder van de MUG-wagen te eisen dat hij eveneens prioritair rijdt op weg naar het ziekenhuis omdat hij b.v. steeds over zijn medische instrumenten en materiaal moet kunnen beschikken?

- Ziet de minister in het algemeen redenen om de wettelijke regeling ter zake aan te passen?

Het wegverkeersreglement heeft de prioritaire voertuigen niet gedefinieerd of opgesomd. Er is volgens artikel 37 van het wegverkeersreglement sprake van een prioritair voertuig wanneer dat is uitgerust met een blauw knipperlicht en een speciaal geluidstoestel.

Volgens artikel 28, § 2, 1º, c), 4, van het koninklijk besluit van 15 maart 1968 houdende algemeen reglement op de technische eisen waaraan de auto's, hun aanhangwagens, hun onderdelen en hun veiligheidstoebehoren moeten voldoen, mogen onder andere de voertuigen van de politiediensten, de ambulances, de voertuigen voor dringende medische interventie van de Dienst 100, vooraan of op het dak één of meer blauwe knipperlichten voeren. Artikel 43, § 2, 3º, van dat koninklijk besluit bevat een soortgelijke bepaling omtrent de speciale geluidshoorn.

De term « ambulance » slaat op elk motorvoertuig dat bestemd is voor het vervoer van zieken of gewonden en daartoe een speciale uitrusting heeft. Voertuigen voor dringende medische hulpverlening speciaal uitgerust om een medische ploeg en hun materiaal op de plaats van een ongeval te brengen worden eveneens beschouwd als ambulances (artikel 1, § 2, 12º, van bovenvermeld koninklijk besluit).

Voorts bepaalt het wegverkeersreglement dat de blauwe knipperlichten bij eender welke opdracht mogen worden gebruikt. Dat moet vanuit het oogpunt van algemeen belang worden bekeken. Het gaat in feite om elke opdracht die wordt uitgevoerd door hen die het voertuig gebruiken in de uitoefening van hun functie (zie De Postal, artikel 37, commentaar en rechtspraak, 5).

Het speciale geluidstoestel daarentegen mag slechts gebruikt worden wanneer het prioritaire voertuig een dringende opdracht heeft.

Of er in de door u aangehaalde gevallen sprake is van een dringende opdracht, is afhankelijk van de specifieke omstandigheden. Bij discussie zal de feitenrechter zich moeten uitspreken over de zaak.

Het MUG-voertuig zal alleszins zijn blauwe knipperlicht(en) en zijn speciaal geluidstoestel slechts mogen gebruiken in de mate er werkelijk sprake is van een dringende opdracht.

De spoedarts zal wellicht de urgentie goed kunnen inschatten, maar hij kan zich uiteraard niet boven de wet stellen. Wanneer er achteraf een betwisting ontstaat, bijvoorbeeld naar aanleiding van een verkeersongeval, zal het de rechter en niet de arts zijn die een oordeel zal vellen over het al dan niet dringend karakter van de opdracht.

Ik zie geen reden tot aanpassing van het wegverkeersreglement. Vermits weggebruikers een speciaal gedrag moeten vertonen tegenover prioritaire voertuigen die het speciaal geluidstoestel gebruiken (zie artikel 38 van het wegverkeersreglement) en dat de nodige ongevallenrisico's met zich meebrengt, dient de regelgeving voor prioritaire voertuigen niet te worden versoepeld naar minder dringende opdrachten.