In het Klein Kasteeltje loopt op dit moment de tentoonstelling "Transit 51", die portretten toont van vrouwelijke asielzoekers. De staatssecretaris kondigde bij de voorstelling van deze tentoonstelling aan dat Fedasil de vrouwenwerking in opvangcentra voor asielzoekers uitbreidt. De vluchtelingenproblematiek, treft inderdaad vrouwen vaak eens zo hard.

Zou de staatssecretaris me kunnen vertellen wat er op dit moment in de open, maar vooral ook in de gesloten centra al van vrouwenwerking bestaat, en op welke manier dit zal worden uitgebreid?

En wat is er voorzien qua beleid en extra voorzieningen specifiek voor zwangere vrouwen?

Het geachte lid vindt hieronder het antwoord op haar vragen. 

De gesloten centra waar vrouwen verblijven, zijn het gesloten centrum voor illegalen in Brugge (CIB), het Transitcentrum Caricole (TC Caricole) in Steenokkerzeel en het Repatriëringscentrum 127 bis eveneens in Steenokkerzeel (RC127bis). 

De opvoeders, in de diverse centra voorzien een aangepast aanbod aan activiteiten dat specifiek op vrouwen gericht is. De centrumpsychologen en het medisch team van deze centra hebben ook bijzondere aandacht voor eventuele psychische en medische klachten van deze bewonersgroep. In geval van een voorgeschiedenis van seksueel misbruik wordt psychologische opvolging aangeboden. 

Zwangere vrouwen worden strikt opgevolgd door de medische dienst die dagelijks in het centrum aanwezig is. Op die wijze kan er ook adequaat ingespeeld worden op de specifieke noden.  

Ook bij de open opvangcentra is er een bijzondere aandacht voor vrouwen binnen het gender mainstreaming beleid van Fedasil. 

Er wordt zoveel mogelijk rekening gehouden met geslacht, leeftijd, medische toestand en gezinssamenstelling van asielzoekers en dus ook de kwetsbaarheid van vrouwen bij de toewijzing van en opvangplaats. Zo worden er bijvoorbeeld geen alleenstaande vrouwen toegewezen aan opvangstructuren met slaapvertrekken die niet kunnen worden afgesloten.  

Fedasil heeft ook verschillende initiatieven die tot doel hebben

• vrouwen beter te informeren en beschermen tegen seksueel geweld en genitale verminking ;

• te voorzien in aangepaste hulp voor kwetsbare vrouwen en moeders ;

• een evenwichtigere toegang tot opleidingen en activiteiten te bevorderen voor vrouwen ;

• en om medewerkers in de opvang de nodige instrumenten te verschaffen om beter in specifieke behoeften van vrouwen te voorzien. 

Dit wordt enerzijds mogelijk gemaakt door de vrouwenwerking die in de meeste opvangcentra aanwezig is en anderzijds door de samenwerking met organisaties die over een hoge mate van expertise beschikken in de materie, zoals onder meer GAMS (Groupe pour l’abolition des mutilations sexuelles), Intact en de Nationale Vrouwenraad en projecten van het Europees Vluchtelingenfonds (EVF) waarbij kwetsbare doelgroepen steeds deel uitmaken van de beleidsprioriteiten. 

Fedasil maakt op mijn vraag momenteel ook werk van een proactief en participatief beleid rond geweld, geweldpreventie en veiligheid met specifieke aandacht voor het omgaan met intrafamiliaal geweld en heeft zich trouwens geëngageerd in het kader van het Nationaal actieplan ter bestrijding van partnergeweld en andere vormen van intrafamiliaal geweld. 

Wat betreft de zwangere vrouwen is er in samenwerking met Kind en Gezin naast de gangbare zwangerschapsopvolging, ook een bijzondere aandacht voor preventieve maatregelen voor zwangere asielzoeksters in de opvang, zoals prenatale voorbereiding en aandacht voor aangepaste voeding.   

Daarnaast bestaan er binnen het opvangnetwerk enkele opvanginitiatieven die zich richten naar minderjarige of alleenstaande moeders: in het federaal opvangcentrum van Rixensart worden niet-begeleide minderjarige zwangere meisjes en jonge mama’s opgevangen, en in Louvranges is er een opvanginitiatief van Caritas voor de opvang van alleenstaande vrouwen met jonge kinderen.