In 2011 ontving het Europees Centrum voor de Consument (ECC) in België 1822 klachten van consumenten die via het internet een product of dienst in het buitenland hadden aangekocht.

Volgens Test-Aankoop hebben 12 % van de gevallen die bij het ECC gemeld worden betrekking op bedrieglijke praktijken.  In 9% van de klachten gaat het om “pure oplichterij”, in 2% van de gevallen om “bedrieglijke verkopen” en in 1% van de gevallen om “levering van producten die niet waren besteld”. De meeste gevallen betroffen kleding, reizen, vrijetijdsproducten (hoofdzakelijk concerttickets) of elektronica.

1) Beschikt de minister over cijfers die deze analyse bevestigen?

2) Welke bepalingen worden in België overwogen of onderzocht om dit soort fraude te bestrijden en met de bedoeling de consumenten te informeren?