De Senaat heeft beslist het ontwerp van volmachtenwet niet te amenderen
27/03/2020
Op donderdag 26 maart 2020 heeft de Kamer van volksvertegenwoordigers het voorstel van volmachtenwet aangenomen.
Met de volmachtenwet geeft de wetgever (het parlement en de regering) aan de uitvoerende macht (de regering) de bevoegdheid om de bestaande wetten aan te vullen of te wijzigen door middel van koninklijke besluiten. Wetten door het parlement laten aannemen kost tijd, terwijl de huidige crisisomstandigheden in sommige domeinen snelle ingrepen vereisen. Daarom mag de regering tijdelijk zelf, zonder tussenkomst van het parlement, de dringende wettelijke maatregelen nemen die nodig zijn om de coronacrisis te bestrijden. Het is wel zo dat het parlement de koninklijke besluiten binnen één jaar moet bekrachtigen.
De volmachtenwet preciseert in welke domeinen het parlement zijn bevoegdheid aan de regering overdraagt. Voor een aantal van die domeinen is de Senaat mee bevoegd. Daarom moest ook de Senaat meewerken aan de totstandkoming van de volmachtenwet.
De rol van de Senaat wordt in de Grondwet (artikel 78) geregeld. Na de aanneming van de tekst door de Kamer begint een termijn van vijftien dagen te lopen waarin de Senaat het wetsontwerp kan evoceren (d.w.z. beslissen dat ook hij de tekst zal behandelen). Als de Senaat het ontwerp evoceert, heeft hij dertig dagen de tijd om de tekst eventueel te amenderen en terug te sturen naar de Kamer (die dan de eindbeslissing neemt).
Opdat de volmachtenwet zo snel mogelijk in werking zou kunnen treden, was het noodzakelijk dat de Senaat de door de Kamer aangenomen tekst evoceerde. Indien de Senaat dat niet had gedaan, kon de Kamertekst pas na afloop van de vijftiendagentermijn door de Koning worden ondertekend en wet worden. Die wachttermijn werd vermeden aangezien de Senaat het ontwerp meteen evoceerde en in de plenaire vergadering heeft besproken op vrijdag 27 maart 2020.
Na het debat in de plenaire vergadering heeft de Senaat bij zitten en opstaan beslist dat er “geen reden is om het ontwerp te amenderen”. Door deze beslissing hoeft er niet langer te worden gewacht om de wettekst door de Koning te laten ondertekenen en (door de publicatie in het Belgisch Staatsblad) in werking te laten treden.
