Op zondag 8 juli werd op een conferentie in Japan bekendgemaakt dat verschillende leden van de internationale gemeenschap samen ongeveer 16 miljard dollar zullen investeren in Afghanistan. Dit omdat tegen eind 2014 de meeste buitenlandse troepen het land verlaten zullen hebben. De financiële steun moet ervoor zorgen dat Afghanistan een stabiel en vreedzaam land wordt, ook zonder de interventie van buitenlandse troepen. Omdat er de voorbije jaren al zeer veel geld in het land gepompt is, vaak zonder concrete resultaten, zijn er duidelijke voorwaarden gesteld. Zo wordt er beter bestuur verwacht, een verbeterde strijd tegen corruptie en drugs, vrije verkiezingen in 2014-2015, enzovoort. Ook de mensenrechten en met name de vrouwenrechten moeten verbeteren. Waarnemers vrezen echter dat men wel veel geld beloof, maar dat de gewone bevolking weinig merkt van deze steun. België doneerde vorig jaar al 11 miljoen euro aan Afghanistan, maar heeft nu geen nieuwe financiële steun toegezegd.

Ik heb omtrent deze kwestie enkele vragen :

1) Aanschouwt u de nieuwe financiële steun aan Afghanistan als nuttig en efficiënt?

2) Heeft u concrete resultaten of cijfermateriaal over wat er gebeurd is met de Belgische financiële steun? Is dit geld gebruikt om de mensenrechten (en vrouwenrechten) te verbeteren?

3) Waarom geeft België geen nieuwe financiële steun aan Afghanistan?

1. Tijdens de Tokyo-Conferentie, die plaatsvond op 8 juli, engageerden 54 staten en 25 organisaties zich om hun financiële steun aan Afghanistan verder te zetten. Dit voor een totaal bedrag van 16 miljard dollar gedurende 4 jaren, van 2012 tot 2015. Ik beschouw deze steun als onmisbaar indien men Afghanistan de kans wil geven om zich economisch te ontwikkelen, wat één van de voorwaarden is voor een langdurige stabilisering van het land. Afghanistan wordt jammer genoeg geconfronteerd met dezelfde ontwikkelingsmoeilijkheden als andere begunstigden van internationale ontwikkelingshulp, onder andere door culture remmen – die de deelname van de vrouwen aan het economische en intellectuele leven bemoeilijken – en door corruptie. Dat is dan ook de reden dat het engagement in Tokyo werd aangegaan in ruil voor concrete beloften door de Afghaanse overheid –concreter dan in het verleden- op vlak van democratisch en economisch bestuur en mensenrechten.  

2. Wat betreft de Belgische financiële steun aan de ontwikkeling van het land, ging het grootste deel van onze bijdragen naar multilaterale organisaties, zoals de Verenigde Naties, of aan andere bekende en bekwame organisaties als bijvoorbeeld het Internationale Rode Kruis. Deze bijdragen worden aangewend voor verschillende doeleinden, zoals heropneming van de vluchtelingen, ondersteuning bij alfabetisering, ontplooiing van Kleine en Middelgrote Ondernemingen (KMO’s), goed bestuur, mijnenvegen, voedselhulp en onderwijs. De laatste jaren schommelde het bedrag voor civiele ondersteuning tussen 10 en 12 miljoen euro per jaar. Binnen de Europese Unie steunt België eveneens projecten met betrekking tot mensenrechten.  

3. België levert jaarlijks reeds een behoorlijk bedrag en ook de Europese Unie levert een grote financiële inspanning ten voordele van Afghanistan (de bijdrage van de EU wordt uiteraard ook mee gefinancierd door België, dat hiervan ongeveer 3 % levert). In de moeilijke budgettaire omstandigheden waarin we ons nu bevinden, kan België zijn huidige steun, die reeds omvangrijk is, niet verder verhogen. De Afghaanse autoriteiten dienen bovendien nog bewijs te leveren dat ze de internationale fondsen succesvol kunnen aanwenden en dat ze hun aangegane beloften zullen nakomen, met name betreffende mensenrechten en de strijd tegen de corruptie.